Sunday, July 22, 2012

အထီးက်န္ အိပ္မက္ရွင္

အိပ္မက္တစ္ခုတည္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ အထီးက်န္ေနတယ္....
ရင္ခုန္သံေတြ ေအးစက္ၿပီး
ႏွလံုးသားေတြလည္း နာက်င္ေနေလရဲ႕
ဒီဇင္ဘာကို ျပန္သြားေနတဲ့ ေန႕ရက္ေတြက
ပိုၿပီးေတာ့မ်ား နာက်င္ေစသလား။

ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားမရွိတဲ့ေန႕ရက္ေတြမွာ
ဘာကို ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားဦးမွာလဲ
တကယ္ဆို ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္လို႕
ယံုၾကည္ဖုိ႕ ခက္ခဲတယ္မလား....။

Sunday, March 18, 2012

ကၽြန္ေတာ္မုန္းတဲ့ ည

ဒီလိုညကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းတယ္.............
ကဗ်ာတစ္ခု ေကာက္ရတယ္
အမွန္က ေဒါင့္ျဖတ္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာေပါ့
ၿပိဳင္မ်ဥ္းမဟုတ္ခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ......
မ်က္၀န္းေတြရဲ႕ကဗ်ာ
အဲဒီကဗ်ာရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ
မ်က္ရည္စေတြ သီေ၀့ေနေလရဲ႕
အဲဒါဟာ......
ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈ အဆံုးေပါ့
ရူးသြပ္မႈ တစ္ခုရဲ႕ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါပဲ
ရင္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေနတဲ့အရာတစ္ခု
ျဖတ္ကနဲေပၚေပမယ့္ အခ်ိန္တန္တဲ့အထိ မေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္
သံသာေလ ကမ္းကို မတိုင္ပါဘူး
အလြမ္းကို ႀကိဳတင္ယူထားမိတာ အမွားတစ္ခုေပါ့။

သမင္မ်က္၀န္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
အၾကင္နာရပ္၀န္းေတာ့ ရွိခဲ့မွာေပါ့
တစ္စံုမဟုတ္တဲ့ တစ္ခုထဲသာ
အလြမ္းရဲ႕ညမွာ..........

ညစဥ္တိုင္း ၾကယ္ေတြကို မေရႏိုင္ေပမယ့္
ႀကိဳသိေနတဲ့ အနာဂါတ္ကို
ႏွလံုးသား တစ္စစီဖဲ့ရင္းနဲ႕ တြက္ေနခဲ့ေပါ့.....

ဒီလုိညကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းတယ္........................

Wednesday, March 7, 2012

တေပါင္းလျပည့္ည


ဒီညကေတာ့ လမင္းႀကီးက ထိန္ထိန္သာလို႕ပါပဲ။ အရင္တုန္းကဆို ဒီလို လသာညမွာ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရတာကို သိပ္အရသာရွိတာ။ ခုေတာ့.....
ဆိုက္ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာကို ေငးၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ကို အပူေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။
အျပင္က လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို မျမဴဆြယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
မိုးသားတိမ္ရိပ္ေတြ ကင္းစင္ၿပီး ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ မနာလိုေတြ ျဖစ္ေနမိတယ္။
ငယ္စဥ္ဘ၀ေတြကိုပဲ ျပန္တမ္းတမိတယ္။
လုပ္စရာအလုပ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို လမင္းႀကီးကေတာ့ သိရွာမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလုပ္စရာ အလုပ္ေတြကိုပဲ လုပ္ရင္းနဲ႕ စိတ္ကုန္ေနတာကိုလည္း သူသိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူ႕ အလင္းေရာင္ သူျဖာေ၀ရင္းနဲ႕ သူ႕ဟာသူ ေက်နပ္ေနမွာပါပဲေနာ္။
ေျခာက္ေသြ႕လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို တကယ္ မေက်နပ္ဆံုး ျဖစ္ရတာ ဒီတစ္ညပါပဲ။
ဘိုထီးရဲ႕ ေမာင့္လျပည့္၀န္းကိုလည္း သတိရမိပါရဲ႕။
ကိုငွက္ရဲ႕ ငါနဲ႕ငါၾကား ဗ်ာမ်ားေနဆဲငါ ကိုလည္း ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ သတိရေနမိေလရဲ႕။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကမၻာေျမ က်န္းမာပါေစဗ်ာ။

စာၾကြင္း။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႔စ္ကို ေရးၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႕ ကားေပၚအတက္ ကားထဲက သီခ်င္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ..... ေမာင့္လျပည့္၀န္း.....

Tuesday, March 6, 2012

ဧၿပီသို႕


ကဗ်ာေတာ့ကဗ်ာ
ဒါေပမယ့္ ညာမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္
အထီးက်န္မႈေတြလည္း ေထြထူးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး
ညမွာ တမ္းတမိတာက မင္းကိုေလ
နာရီေတြရဲ႕ ျခိမ္းေခ်ာက္မႈက
ရူးမေလာက္ပါပဲ အိမ္သူရယ္....
အေနေ၀းေပမယ့္ ငါ့ အသည္း မစိမ္းပါဘု
ဒို႕ေတြ ျပန္ဆံုစည္းမယ့္ေန႕ကို
ရင္ခုန္တုန္းပါပဲ။

Sunday, March 4, 2012

ငါးေထာင္တန္ဖုန္းအေပၚအျမင္ (တဂ္ပို႔စ္)


ကၽြန္ေတာ့ အျမင္ကေတာ့ သူမ်ားနဲ႕တူခ်င္မွ တူပါမယ္။ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းရယ္လို႕ မဟုတ္ပဲနဲ႕ ဆင္းကဒ္ ကို ေငြေၾကးအရ အနည္းဆံုးေပးရဖို႕ အေရးပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လက္ရွိ စင္ကာပူမွာ ေနေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႕ ဆင္းကဒ္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ သိပ္မရွိပါဘူး။ အဓိကေပးရတာက ဖုန္းေခၚခေတြပါ။
ဆိုေတာ့ကာ... ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ကုမၸဏၰီမ်ားဟာ ေရရွည္ကို ၾကည့္ရပါတယ္။ Demand ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ Sim Card အတြက္ တန္ဖိုး သိန္းခ်ီေပးေနရတာဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကက္သြန္ျဖဴ တစ္ဥ စားခ်င္လို႕ သြား၀ယ္တဲ့အခါ ဒီၾကက္သြန္ျဖဴ စိုက္ဖို႕အတြက္ ေျမဖိုးပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေပးရပါတယ္ ဆိုရင္ ျဖစ္သင့္ပါသလား။ ဒီလိုပါပဲ.... ဖုန္းဆက္သြယ္ေရးအတြက္ သံုးစဲြဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က တာ၀ါတိုင္ေတြ၊ ဆက္သြယ္ေရး ရံုးေတြအတြက္ပါ ေပးရမယ္ဆိုရင္ ဒါႀကီးက ေတာ္ေတာ္ မွားေနတဲ့ အယူအဆပါ။ ဒီလို တန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈမ်ားရတာဟာ ဘယ္လိုမွ သမာမႈ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ မသမာမႈပါ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕လည္း ငါးေထာင္တန္ဖုန္း ငါးေထာင္တန္ဖုန္းရယ္ လို႕ မေအာ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းဆိုတာ ကုမၸဏၰီတစ္ခုရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အလကားေတာင္ ေ၀သင့္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ ေကာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စဥ္းစားရပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ့အျမင္ကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးဌာနအေနနဲ႕ Third Party နဲ႕ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မွ ရမွာပါ။ ႏိုင္ငံျခားက အေတြ႕အၾကံဳ ရွိတဲ့ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံလိုသူေတြနဲ႕လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးရပါလိမ့္မယ္။ ျပည္တြင္းက ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႕လည္း ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးရပါလိမ့္မယ္။ ငါသိ ငါတတ္ ဆိုတဲ့ မာန္ေတြ ခ်ၿပီး တကယ္မသိ တကယ္မတတ္တာကို ကိုယ့္ဘာသာကို အမွန္ျမင္တတ္ရပါမယ္။ ျပည္တြင္းက ရိုက္စားလုပ္မယ့္သူေတြကိုိေတာ့ အထူးေရွာင္ၾကဥ္ရပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ခုကလည္း ႏိႈက္ႏႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေရးထားတာ ရွိပါတယ္။
http://mgthetnaing.blogspot.com/2012/02/blog-post_468.html
အဲဒီမွာ သြားဖတ္ၾကည့္ပါ။
ဘယ္သူမွန္တယ္ ဘယ္သူမွားတယ္ဆိုတာေတြ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္း သူတို႕နဲ႕ မသိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့အျမင္ကေတာ့ Sim Card ေတြကို တန္ဖိုးအနိမ့္ဆံုးနဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးက ေရာင္းခ်ၿပီး လိုင္းမက်ပ္ေအာင္ ထိန္းေပးႏိုင္ရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္အက်ဳိးရွိေၾကာင္းပဲ ေျပာလိုပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္

Friday, February 24, 2012

Wednesday, February 22, 2012

စက္မႈတကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္


ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ အဆိုးရြားဆံုး ေသာင္းက်န္းခဲ့တာ ဒီဒုတိယႏွစ္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းကေတာ့ ကိုစာကေလး ေခၚ ကိုေက်ာ္၀င္းေအာင္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေတြ မတက္ ေပေတေလေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့အနားမွာ ရွိခဲ့တာ ကိုစာကေလး။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အခင္မင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ
စာကေလး၊ ေအာင္စည္သူ၊ ကပၸိယ၊ ဖိုးေကး ဒီေလးေကာင္နဲ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး တဲြမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတဲ့အထဲမွာ ဒီေကာင္ေလးေကာင္ မပါဘူး။ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ေတြက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ။
ဒီေလးေကာင္က ကၽြန္ေတာ့ကို ထိန္းေက်ာင္းေပးေနတဲ့ေကာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆံုးက စာကေလး။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ညီအရင္းလိုပဲ။
ဒီေကာင္ ရည္းစားရေတာ့ အင္းစိန္က ေကာင္မေလးနဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပဲြ ေျဖခါနီး စိတ္ေတြ တအားေလေနတဲ့အခ်ိန္....
ဒီေကာင္က သူ႕ေကာင္မေလးအိမ္မွာ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႕ေကာင္မေလးအိမ္ကို ေခၚသြားၿပီးေတာ့ လဘက္ေတြေကၽြးၿပီး စာေတြက်က္ခိုင္းတာ မွတ္မိေသးတယ္။ သူ႕ေကာင္မေလး နာမည္က မိုးသက္စံ... အခုေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ ကေလးေတာင္ ၂ ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကိုစာကေလး ၂ ေယာက္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ တစ္ျခားေတာ့ သိပါဘူး။ ( ငါ ဘာမွ ေျပာဘူးေနာ္ ... မင္းေကာင္းေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာထားတာ... ငါ့မိန္းမ မေကခိုင္ကို ဘာမွာ မေျပာေၾကး ... ဟဲဟဲ )
ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေယာက္ဖ လို႕ေခၚတဲ့ ႏွမလည္း မရွိတဲ့ ေအာင္စည္သူႀကီးရယ္ ဖိုးေကးရယ္ ကပၸိယရယ္ ကေတာ့ ခုထက္ထိ လူပ်ဳိႀကီးေတြ လုပ္ေနတုန္း။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ဖိုးေကးကိုေတာ့ ယံုတယ္။ ဒီေကာင္ႀကီး ရည္းစားသနာ ထားတာလည္း မေတြ႕ဘူး။ ငွက္ေပ်ာတံုး ဖက္ရဖို႕ အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ သူပဲ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ လူပ်ဳိႀကီးပါခင္ဗ်ာကို ေၾကြးေၾကာ္ေကာင္းတုန္း။ ဒါမွမဟုတ္ မာမီၾကြယ္ကိုပဲ အားက်ေနၾကလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ႀကံဳရင္ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။ အဟီး ကိုဖိုးေကး ခ်စ္လို႕စတာေနာ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ မ သမ ေၾကး။
ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယ ႏွစ္ ေက်ာင္းမတက္ရေသးဘူး။ ပါခ်ဳပ္နဲ႔ အရင္ဆံုး မိတ္ဆက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဖဲရိုက္ဘက္ေတြ။ အေဆာင္လက္ခံတဲ့ေန႔ပဲ အဲဒီည ခ်ိန္းၿပီး ဖဲရိုက္ၾကတာ ပုပၸါးေဆာင္မွာ။ အေဆာင္မွဴးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခ်စ္စႏို္းေခၚတဲ့ ေဂါဗါေခ်ာ့။ သူက မနက္ေလးနာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သံေပးၿပီး ရပ္ခိုင္းေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ဆိုေတာ့ အရွိန္ေတြ တက္ေနတာ။ ဆရာက သည္း မခံႏို္င္တဲ့အဆံုး တံခါးေခါက္ၿပီး ဖမ္းပါေလေရာ။ အခန္းက စတုတၳ ႏွစ္သမားေတြအတြက္ေပးတဲ့ တစ္ေယာက္ခန္း။ ေျပးစရာ အေပါက္မရွိဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဖဲရိုက္ေနတဲ့ေကာင္က ၅ ေယာက္၊ ေဘးထုိင္ဘိုင္က် ဘုေျပာေနတဲ့အေကာင္က ၄ ေကာင္၊ ကုလားေသ ကုလားေမာ လာအိပ္ေနတဲ့အေကာင္က ၆ ေယာက္။ ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္ခန္းမွာ အားလံုးမိတာ ၁၅ ေယာက္။ :D အဲဒီအထဲကမွ ဖဲရိုက္တဲ့ ၅ ေယာက္ကို ပါခ်ဳပ္ဆီကို ပို႕တာ။ ပါခ်ဳပ္က ဦးၾကင္စိုး။ တစ္ခါမွ မဆဲဘူးတဲ့ ဆရာႀကီးက အဲဒီေန႔မွာ မွတ္မွတ္ရရ ငါနဲ႔ ကိုင္တုပ္တာ ခံလိုက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ။ အမယ္ ပါခ်ဳပ္နဲ႕ ေတြ႔ရမယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးက လည္ကတံုးေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕။ အေတာ္ ခန္႕ညားေနတာ။ ဆရာႀကီးလည္းေတာ္ေတာ္ စိတ္ေလသြားပံုရတယ္။ သူ႕ရာဇ၀င္မွာ ေက်ာင္းမဖြင့္ေသးဘူး အရင္ဆံုး ၾသ၀ါဒ ေပးရတာ အဲဒီအေခါက္က ပထမဆံုး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႕က အဖြင့္ေကာင္းတာ ဒုတိယႏွစ္ကို။

Saturday, February 18, 2012

စက္မႈတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္


ကၽြန္ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ပထမႏွစ္အေနနဲ႕ ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္ ကို ရထားနဲ႕ထြက္မယ့္အခ်ိန္....
ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႏိုင္ဦးက ဘူတာကို အေျပးအလႊား လာေရာက္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ သံုးဘို႕အတြက္ ဆိုၿပီး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႕ အျပည့္ လာေပးရွာတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့...... မား လို႕ေခၚတဲ့ ေဆးေျခာက္ေတြ....
ကၽြန္ေတာ့မွာ ဘုရားမ်ဳိးစံု တ လုိက္ရတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဘူတာကို အေဖနဲ႕တကြ အေဖ့ရဲ႕ တပည့္အေပါင္းက လိုက္ပို႕ၾကတာကိုး။ သိၾကေတာ္မူတဲ့အတိုင္း အေဖက အဲဒီတုန္းက ေတာင္ငူက ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖဲြ႕မွဴး။ အေဖမ်ား မိလိုက္လို႕ကေတာ့......... သားလည္း ေရွာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ထဲ တန္းပို႕မွာ။

အေဖနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး တစ္ခုေျပာစရာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္း ပထမႏွစ္ ေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ Million 5 တို႕ Billion 5 တုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသံုးတတ္ေနၿပီ။ ညေနက်ရင္ မႏၱေလး ဘီယာေလးလည္း စုပ္တတ္ေနၿပီ။ ဘီယာက တစ္ပုလင္းကို ၅၀။ မုန္႔ဘိုးက တစ္ရက္စာလို႕ မရွိဘူး၊ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလိုေတာင္းတာက အမ်ားဆံုးမွ ၅၀ တည္းရယ္။ ဘယ္လိုမွ မွီ၀ဲဘို႕မလြယ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ စခန္းမွဴးသားရယ္၊ ဒုရဲအုပ္တစ္ေယာက္ရဲ႕သားရယ္၊ အရပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ စုၿပီးေတာ့ ဗီဒီယို တစ္ရံုကို ေလလံစဲြတယ္။ တစ္ရက္ကို ၄၀၀ နဲ႕။ အက္ရွင္ကားတို႕ သိုင္းကားတို႕ ကုလားကားတို႕ေတြကို ေန႔လည္ပိုင္းျပၿပီးေတာ့ ညပိုင္းက်ေတာ့ လူႀကီးကားကို ခိုးျပၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေလလံစဲြတာက ၅ ရက္။ ၂ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ အေဖ သတင္းရသြားလို႕ ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႕ ရံုးခန္းထဲ ေခၚေျပာတယ္။ အခုခ်က္ျခင္းရပ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာလည္း ပိုက္ဆံကေပးၿပီးသားဆိုေတာ့ မထူးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ျပတယ္။ ၃ ရက္ေျမာက္ညမွာ အိမ္ကို ညပဲြၿပၿပီးေတာ့ ခိုးျပန္လာေတာ့ အေဖက အိမ္ေရွ႕နားက သူ႕အလုပ္စားပဲြမွာ အလုပ္လုပ္တုန္း။ အေဖက " ေဟ့ေကာင္ မင္း အဲဒီမွာ ရပ္ေန " ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားထစ္အေပၚေလးနားမွာ ရပ္ေနရတာေပါ့။ အေဖက သူ႕အလုပ္ေတြ လက္စသပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္သီးနဲ႕ ထိုးထည့္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေလွကား ၃ ထစ္ကေန ဂၽြမ္းျပန္က်သြားပါေလေရာ။ အိမ္မွ အေမေကာ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကေကာ ဘယ္သူမွာ လာမထူရဲဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ အေဖဆံုးမခဲ့တာ အဲဒီတစ္ခါတည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အီစလန္ေ၀သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ့အေဖက အဲဒီလိုမ်ဳိး။

အင္း ခုနက စာကို ဆက္ရရင္....
ကၽြန္ေတာ္ခုနက အထုပ္ကို အေဖ မသိေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သံေသတၱာထဲထည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ရထားႀကီးစီးၿပီး ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနရတာက ဒူးယားေဆာင္၊ အဲဒီအေဆာင္က ကၽြန္ေတာ့အတြက္ မစိမ္းဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့ အကို၀မ္းကဲြတစ္ေယာက္ ဒူးယားသားဆိုေတာ့ ေရာက္ဘူးၿပီးသား။ အဲဒီက ေဟာက်ဳတာ ဆရာ ဦးျမင့္ၾကြယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က ဟိုးတုန္းကတည္းက ခင္မင္ၿပီးသား (ရိုးရိုးသားသား ခင္တာပါ အဲဒီတုန္းကတည္းက)။ ဘာလို႕ ရွင္းျပေနရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ အေမၾကြယ္လို႕ ေက်ာ္ၾကားသူတစ္ေယာက္မို႕ အဲဒီလို ရွင္းျပေနရတာ။ သူ႕ကိုယ္သူ အၿမဲေၾကြးေက်ာ္ေနေလ့ရွိတာက ေတာင္ဘက္လွည္းတန္းကေန ေျမာက္ပိုင္း အင္းစိန္အထိ ပိုင္သတဲ့ အေမ ပါတဲ့။
အဲဒီလိုနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ....
ပထမႏွစ္ အူေၾကာင္က်ား လို႕ေျပာရမယ့္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အတတ္ပညာ အဌာရသ အျပည့္အစံုနဲ႕ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရာက္လာတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခန္းေဖာ္ ျဖစ္မယ့္ ငတိက ျဖဴးမွာတုန္းက အတန္းေဖာ္ ၀ဏၰေက်ာ္.. သူက အေဆာင္ရေပမယ့္ လာမေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ခန္းလို အခန္႔သားေနရတာေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ေယာက္ခန္းဆိုေတာ့ ဖဲရိုက္လည္း ကၽြန္ေတာ့အခန္း။ ေဆးခ်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့ အခန္း။ အရက္ေသာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့ အခန္း။ ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ စည္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အျဖဴေတာ့ လံုး၀ မလုပ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ အျဖဴစဲြၿပီး ဒုကၡေရာက္ခဲ့တဲ့လူေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႕ဘူးခဲ့ေတာ့ အျဖဴကိုေတာ့ လံုး၀ ေရွာင္တယ္။ ေဆးေျခာက္ကိုေတာ့ စေရာက္ေရာက္ျခင္းေလာက္ပဲ သံုးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မသံုးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္နယ္ မဟုတ္ေတာ့ ေၾကာက္တာလည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ပထမႏွစ္မွာ ဆိုးခ်က္ကေတာ့ အဲဒီထက္ ပိုတာေတြ ရွိပါေသးသေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြေတာ့ ဆင္ဆာၿငိေတာ့ ေျပာလို႕မရတဲ့အပိုင္းေတြပါတာေပါ့။
ဖိုးေကးလို႕ေခၚတဲ့ င၀န္နဒီ ေျပာသလိုေတြေပါ့။
ဒူးယားေဆာင္မွာ သတိအရဆံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အေဆာင္မွဴး ဦး၀င္းျမင့္ဗ်။ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သူ႕ရဲ႕ သားသမီး အရင္းလို ဆက္ဆံတာ။ သူ႕မွာ သမီးေလး ၁၀ တန္း အရြယ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒူးယားက အင္မတန္ မဂၤလာ ရွိေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ရက္ အင္းယ်ားအေဆာင္သူုေလးရယ္ကို ဖ်က္ၿပီး ဒူးယားအေဆာင္သူေလးရယ္ လို႕ လုပ္ဆိုေတာ့ ဆရာ ဦး၀င္းျမင့္ခမ်ာ အေဆာင္ေပၚတက္လာၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့သမီးကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါကြာ တဲ့။
ဆရာဦး၀င္းျမင့္လည္း ဆံုးရွာၿပီ။ ဆရာဦးျမင့္ၾကြယ္လည္း ဆံုးရွာပါၿပီ။ ဆရာတို႕တေတြ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာၾကိဳးစားမႈကိုလည္း ေျပာမွ ျဖစ္ဦးမွာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ မအိပ္မေန စာႀကိဳးစားၾကတဲ့ တစ္ခ်ိန္ရွိသဗ်။ အဲဒါကေတာ့ Private Study ေပးတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ တစ္ႏွစ္လံုး အေလေတြ လိုက္ၾကၿပီးမွ စာၾကည့္ခ်ိန္ေပးတဲ့ တစ္ပါတ္ ၁၀ ရက္ေလာက္က်ေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တြန္းၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲေပါ့။ ည ည ဆိုရင္လည္း ဖဲရိုက္သံေတြ တိတ္၊ အရက္ေသာက္ မူးတဲ့ေကာင္လည္း ၿငိမ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဂစ္တာတီးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတာင္ မတီးရဲဘူး အဲဒီအခ်ိန္ဆို။ ေဘးခန္းက ဆရာ ငတိေတြက ပူညံပူညံ လုပ္မွာစိုးလို႔။ ဂစ္တာကိုေတာင္ ပလပ္ကင္ေလးပဲ တီးၿပီး အာသာေျဖရတာ အဲဒီအခ်ိန္ဆို။ ၿပီးေတာ့ လူေတြအကုန္လံုးက စာအုပ္နဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မခြာတမ္းေပါ့။ အိမ္သာတက္ရင္ေတာင္ စာအုပ္ကေလး ဂ်ဳိင္းၾကားညွပ္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ႀကိဳးစားၾကတာ။

စာၾကြင္း။ သူငယ္ခ်င္းတို႕ မွတ္မိသမွ်ေလးေတြလည္း ေ၀မွ်ၾကပါဦး။ သိပ္လည္း အကုန္မမွတ္မိၾကနဲ႕ေနာ္။
အိမ္က မိန္းမေတြ ဖတ္မိလို႕ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေတြမွာ လက္မွတ္ ထိုးေနရမွာစိုးလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေလးေတြ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတယ္ဗ်။ ေနာက္ တစ္ေခါက္က်ရင္ေတာ့ ကိုစာကေလး တို႔နဲ႕ စာႀကိဳးစားခဲ့တာေလးေတြ ထည့္ေရးပါဦးမယ္။

ခဲြခြာရမယ့္ ေန႕ရက္မ်ား


ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့တဲ့ ကိုထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္

Monday, February 13, 2012

သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ထက္ ပိုခ်စ္ပါ

ကၽြန္ေတာ့ အသည္းစဲြ ကိုထူးအိမ္သင္ ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္....

Comparison of Whitney Houston and Htoo Aein Thin

I like both of this videos. But prefer our legend Htoo Aein Thin who is our Hero for ever.

Whitney Houston " I will always love you "



ထူးအိမ္သင္ " ရင္ခြင္ေပ်ာက္သူ "

ဒီေန႔ ဘာေန႕လဲ


ဒီေန႕ ဘာေန႕လဲဆိုတာကို ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ ၃၀ ေက်ာ္ အရြယ္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကို ေမးျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႕ေမြးေန႕လဲ ဆိုတာကို ေမးခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မေျဖႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ အမွန္က မေန႕က ေမးခဲ့တာပါ။ မနက္ျဖန္ ဘယ္သူေမြးေန႕လဲဆိုတာ။ ဒီေန႕ေကာ ဘာေန႕လဲဆိုတာ မေန႕က ေမးခဲ့တယ္။ မေျဖႏိုင္ၾကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သာ မနက္ျဖန္ ဘာေန႕လဲဆိုတာကို ဒီေန႕ ေမးခဲ့ရင္ေတာ့ သူတို႕ ေကာင္းေကာင္း ေျဖႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုတာ သိတယ္။

တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ား အခုလို တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရေနေအာင္ ဘယ္သူက အဓိက လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သလဲဆိုတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျမင္သင့္၊ သိသင့္ပါၿပီ။

တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ ေတဇ လူငယ္ေလးေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ အတုယူသင့္သလဲဆိုတာရယ္၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ဘယ္လိုေဖာ္ေဆာင္မလဲဆိုတာရယ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဟာ ဘယ္သူ ျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာရယ္ကို ဘက္လိုက္မႈ ကင္းရွင္းစြာနဲ႕ ျပန္လည္ ေဖာ္က်ဳးသင့္ပါၿပီ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပါတီ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္းစားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ ႏုိင္ငံေရးကိုေတာ့ အထူးတလည္ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ဘယ္သူေတြပဲ တက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး " င " ေလးလံုးကိုပဲ ေဖာ္ေဆာင္ႏို္င္စြမ္းခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ ဆိုသူမ်ားကိုေတာ့ စက္္ဆုပ္ပါတယ္။

ဒီေန႔လို ေန႔မ်ဳိးကိုေတာ့ ကေလးငယ္ေတြ မေမ့သင့္ေအာင္ သူတို႕ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚထဲ တစ္ခုခု ၀င္ေအာင္ လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ေသာ
သက္၀င္း

Friday, February 10, 2012

သန္းေခါင္ယံအေတြး



ညတစ္ညလုိ႔ေျပာေပမယ့္
ညတိုင္းပါပဲ
သန္းေခါင္ေက်ာ္မွသာ
ဒါ ငါ့အတြက္လို႔ ေရရြတ္
မ်က္ေစ့ကို စြတ္မွိတ္ခဲ့ရတာပဲေလ။

လူတကာေတြ ျမဴးေနခ်ိန္မွာတဲ့
ငါ့ဘ၀က အေမွာင္ထုရဲ႕ေအာက္မွာ
မ်က္ရည္လည္လည္တဲ့
ကိုထီး...
ခင္ဗ်ားႀကီး က်ဳပ္ကို ေစာင္းဆိုေနတာလားဗ်ာ။

စကားတစ္လံုး
ဒီအသံုးအႏႈန္းကေတာ့
မင္းအတြက္... ပံုမွန္
ငါ့အတြက္ေတာ့ ဗံုးဆံ ထိသလိုပဲ
မယဥ္ေက်းတဲ့ လူေတြရဲ႕ၾကားမွာ
ငါဟာလည္း အရိုင္းဆန္ေနျပန္တာေပါ့။

သံသရာ အဆံုးထိ မတိုင္ပါဘူး
ဒီက႑ေလးသာ အဆံုးသတ္ေပးပါ
ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသားအတုတပ္
ဟန္ေဆာင္ မ်က္ႏွာဖံုးေလးနဲ႕
ဒီေႏြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခြင့္ ျပဳပါ။

မိုးေတြ ရြာတဲ့အခ်ိန္
ထီးကိုလည္း မေဆာင္
ေဆာင္းေလ့လည္း မရွိတဲ့ငါ
မိုးနဲ႕အတူ မ်က္ရည္ေတြ ရြာခ်လုိက္ရင္
အျပင္လူေတြ မသိေလာက္ပါဘူး
ေဆာင္းတြင္းမွာ အခန္းေအာင္းၿပီး
မီးေရာင္သာ ပိတ္ထား
ငါ့အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္
ႏွင္းပုလဲခတာ ဘယ္သူ သိမွာလဲ။

Sex နဲ႔ Lust သာ ကမၻာလို႕ထင္ေနသလား
အေသြးအသားေတြ နဲ႕ ထုလုပ္ထားတယ္တဲ့လား
ႏွလံုးအတုက စီးက်လာတဲ့ ေသြးထဲမွာ
ငါ ေမတၱာေတြ အျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတယ္
မင္း တစ္ခါေလာက္ ေသာက္သံုးၾကည့္
စကားလံုးေတြနဲ႕ေတာ့ မရိပါနဲ႕။

ေရႊလသာေသာ ည
ေကာင္းကင္မွာ ေတြ႕ေနရတာ
အမိုက္တိုက္....
အေမွာင္ေတြနဲ႕ လ
မင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ
လ ကို ေတြ႕လား
ည ကို ေတြ႕လား
ဒါမွ မဟုတ္ မင္း အေမွာင္ကိုပဲ
တမ္းတၿပီး ျမင္ေနတုန္းလား။

၁၀ တန္း ဒုတိယ ႏွစ္


ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ မေရးခင္မွာ ၁၀ တန္း ဒုတိယႏွစ္ အေၾကာင္းပဲ ေရးဦးမယ္။ သည္းခံၿပီးေတာ့သာ အားေပးၾကပါ။

၁၀ တန္း ဒုတိယႏွစ္၊ ၁၉၈၉-၉၀ ေပါ့။ အေဖက ျဖဴးၿမိဳ႕ကို ၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွဴဳးအေနနဲ႕ ေျပာင္းရတယ္။
ျဖဴးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက ႏွစ္ေက်ာင္းပဲ ရွိေတာ့ အိမ္နဲ႕ နီးတဲ့ အထက(၁) ကို အေဖက လုိက္အပ္ေပးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းကို မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အျပင္ကပဲ ေျဖခ်င္တာ။ အေဖက အတင္းေျပာလို႕ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီး သံုးလ ေလာက္ေနမွ တက္ျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုး ေက်ာင္းသြားအပ္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆီ အေဖက ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္အပ္ေပးတယ္။
ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ ပညာေရး ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ကို အေဖ့ဆီက ၾကားေတာ့ A ခန္းမွာ ထားေပးမယ္ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ေျပာလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ထားခဲ့ဖို႕ ေျပာေတာ့ အေဖက ျပန္သြားတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ ဆရာႀကီးက ဆရာမ တစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို အခန္း သြားခို္င္းတယ္။ A ခန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမက သူ႕အခန္းက လူေတာ္ေတြကို ေသခ်ာ ေရြးၿပီးထားထားတာ ႏွစ္က်ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး ဆိုၿပီး ျငင္းလႊတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို အဲဒီဆရာမက အခန္း B ကို ထပ္ၿပီး လုိက္အပ္တယ္။ B အခန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမက သူ႕ဆီမွာ ေနရာလြတ္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထပ္ျငင္းလႊတ္ေတာ့ အခန္း C ကို ထပ္သြားအပ္ရျပန္တယ္။ အဲဒီအတန္းပိုင္ဆရာမက တစ္ခါ သူ႕အခန္းမွာလည္း ေနရာလြတ္ မရွိပါဘူးဆိုၿပီး ထပ္ ျငင္းလႊတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ကဲြသြားၿပီး ေတာ္ၿပီ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ လုိက္အပ္ေပးေနတဲ့ ဆရာမက ဆရာႀကီးဆီ တစ္ခါျပန္ေခၚသြားတာေပါ့ေနာ္။
ဆရာႀကီးကလည္း မရဘူး ဒါဆိုရင္ အခန္း B မွာ ခံုတစ္ခံု စီစဥ္ေပးလိုက္ဆိုၿပီး ေျပာလႊတ္လိုက္ေတာ့ ေအာင့္သည္းေအာင့္သက္နဲ႕ အခန္း ဘီ ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားျပန္ပါေရာ။ ဆရာမက ကိုယ့္ခံုကို ကိုယ္သယ္ဆိုၿပီး အတန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ေနရာမွာ ေနရာခ်လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ ဆိုရမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္လြင္ နဲ႕ နီးစပ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ဒီေကာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ က အသက္လည္း သိပ္မကြာဘူး ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အဲဒီတုန္းက အဲဒီေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒုတိယ အသက္အႀကီးဆံုး၊ ခင္ေမာင္လြင္က တတိယ အႀကီးဆံုးထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုးခ်က္ကေတာ့ ဆရာမေတြက အခ်ိန္ပို ေခၚသင္တယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ခဏေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ခင္ေမာင္လြင္က ထန္းရည္ သြားေသာက္တယ္။ ျပီးရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ေက်ာင္းမွာ စာ ဆက္သင္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ဆရာမေတြက သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို အမွတ္ ၃၀ နဲ႔ စာစစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေရာက္တာ တစ္လ မျပည့္ေသးဘူး။ ေျပာရရင္ စာကို ေကာင္းေကာင္း မသင္ရေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္အမ်ားဆံုး ၂၉ မွတ္ ရတယ္။
ဆရာမေတြက သိပ္ အေလးမထားေသးဘူး။ ဒီေကာင္ စြတ္ရမ္း ေျဖရင္း ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးတယ္ေပါ့။
ေနာက္တစ္ပါတ္ျခားတဲ့အခ်ိန္ ဇီ၀ ထပ္စစ္တယ္။
အဲဒီမွာလည္း အမွတ္အမ်ားဆံုး ၂၈ မွတ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာ/ဆရာမေတြ နည္းနည္း သတိထားမိၾကတာေပါ့ေလ ဒီဆရာႀကီးကို ... ဟဲဟဲ..

ေနာက္ ၁၀ တန္း ႏွစ္က်ေတြကို အမွတ္ စာရင္း ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ နာမည္ပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တာက ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာစာနဲ႕ သခ်ၤာ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျဖခဲ့တဲ့ ဘူးသီးေတာင္ ျမိဳ႕နယ္မွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏိုင္ဘူး မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုလုိက္ရတာ... ဆရာ/ဆရာမေတြကလည္း သနားလို႕ေပါ့ ကၽြန္ေတာ့ကို။ ( သနားပါတယ္ေနာ္ )...

အဲဒီမွာ ဇီ၀ေဗဒ ဆရာမ ( ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ မိခင္ လိုပဲ ကၽြန္ေတာ့ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာ ) က ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းေက်ာင္းတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၀ တန္းက်တာ ဓါတု လို႕ေအာက္ေမ့တာ ဇီ၀ေဗဒကို ၃၆ မွတ္နဲ႕ က်သြားတာေလ။ အဲဒီတုန္းက အိပ္ေရးေတြ မ၀လို႕ စာေတြက ၂ ေၾကာင္းေရး ၂ ေၾကာင္းေမ့ေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။

ကၽြန္ေတာ္ ျဖဴးမွာတုန္းက ထန္းရည္လည္း ေကာင္းေကာင္း ေသာက္တတ္သြားတယ္။ ေတာအရက္ဆိုလည္း ခ်တာပဲ။ ေဆးေျခာက္ဆိုလည္း ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္တာ အဲဒီတုန္းက။ ေကာင္မေလးေတြနဲ႕ေတာ့ မရႈပ္ဘူးဗ်။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္သူ႕ကိုမွ စိတ္မ၀င္စားတာ။ ကၽြန္ေတာ့ကို ခင္ခင္မင္မင္ ရွိရွာေလတဲ့ ေကခိုင္ျမင့္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ စကားေတာင္ ၅ မိနစ္ ျပည့္ေအာင္ မေျပာဖူးဘူး။ ( အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႕ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္မွာ ျပန္ဆံုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ရည္းစားျဖစ္သြားရွာတယ္...... အခုေတာ့ ..............ဟဲဟဲ ကၽြန္ေတာ့ မိန္းမ ျဖစ္ေနၿပီ )

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးေျခာက္ခ်တုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ျဖဴးရဲ႕ တစ္ဘက္ကမ္း ၀ဲေဒါင့္ဆိုတာရွိတယ္။ ျဖဴးျမိဳ႕အစြန္မွာေပါ့။ အဲဒီမွာ ေဆးေျခာက္ၿပဲၿပဲနဲ႕ အေၾကာ္သြားစားေတာ့ မီးရထားသံလမ္းကို စားပဲြခြၿပီး ထုိင္စားၾကတာ။ ရထားႀကီးက ကိုယ့္ဆီလာေနတာကို အားလံုးက တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတာ။ ေနာက္မွ ေဘးက လူေတြက ၀ိုင္းေအာ္ႀကလို႕ ဆင္းေျပးၾကတာ ရထားသံလမ္းေပၚကေန။ ေနာက္မွ အမူးေျပမွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မိုက္ၾကတာပဲေပါ့ေလ။ ရထားႀကီးကေတာ့ စားပဲြႀကီးကို ႀကိတ္သြားေတာ့ ေလ်ာ္လိုက္ရေသးတယ္ စားပဲြဖိုး။ ( :D )

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးဆိုး စာကိုေတာ့ မွန္မွန္လုပ္ခဲ့တာ။ အိမ္စာလည္း မလစ္ဟင္းဘူး။ ဇီ၀ကိုလည္း တစ္ရက္ တစ္ပုဒ္ႏႈန္းနဲ႔ က်က္သြားလိုက္တာ။ စာေမးပဲြေတြ ေျဖေတာ့ သူမ်ားေတြ စာအုပ္နဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မခြာ စာေမးပဲြအခန္းထဲထိ ဖတ္ေနမလား မွတ္ရတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ေဟမာေန၀င္းရဲ႕ " ေမာင္ ... ဘယ္လို ေျဖေျဖ မရေတာ့ဘူး " ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ေကာင္မေလးေတြ အနား သြားသြားဆိုၿပီး စ လို႕ေကာင္းေနတာေပါ့။

အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ထူး ၃ ဘာသာ နဲ႕ ျမိဳ႕နယ္ ပထမ ဆုကို ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ရရွိခဲ့တယ္။

Thursday, February 9, 2012

အလယ္ပိုင္းကာလ


စာမေရးျဖစ္တာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကာသြားေတာ့ ေရးရမွာ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းလာတယ္။
ေရးစရာေတြကေတာ့ အမ်ားသား။
ဘယ္က စလို႔ ဘာကို ေရးရမွန္းလည္း မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ကို္ယ္ပိုင္ ဆင္ဆာ နဲ႕ ၿငိေနတာက မ်ားေနေတာ့။
အင္း ...
တစ္ခုခုေတာ့ ေရးမွာေပါ့ေနာ္။
ဟိုးတုန္းကတဲ့...
အလြန္ရိုးသား ျဖဴစင္တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ စာကိုပဲ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ က်န္တာေတြဆို ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားဘူးတဲ့။
သူ႕နာမည္ကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ေမာင္သက္၀င္း လို႕ ေခၚသတဲ့။
သူ႕ဘ၀မွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေျပာင္းလဲသြားတာက သူ႕ရဲ႕ ၁၀ တန္း စာေမးပဲြကို က်ရံႈးတဲ့အခ်ိန္ပဲတဲ့။ သူ႕ဘ၀မွာ ပထမဆံုး က်ရံႈးျခင္းလည္း ျဖစ္တယ္တဲ့။
အဓိက က်ရံႈးရတာက ၀ီရိယ လြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ေပါ့။ စာေတြကို အိပ္ခ်ိန္နည္းနည္းပဲ ထားၿပီး က်က္လိုက္တာ ၁၀ တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၂ ဘာသာ၊ ျမိဳ႕နယ္မွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ က်ရံႈးသတဲ့ေလ။
အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးက ေပါက္ကဲြၿပီး ၁၀ တန္း ဒုတိယႏွစ္မွာ အင္မတန္ ေတေလၿပီးေတာ့ ဆိုးသြမ္းခဲ့တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ပထမႏွစ္မွာ ပါရမီ ျပည့္ခဲ့ေတာ့ စာေမးပဲြမွာ ၿမိဳ႕နယ္ ပထမ အဆင့္အေနနဲ႕ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့သတဲ့။
ေကာင္ေလးက သူ၀ါသနာပါတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ေရြးခ်ယ္မႈ အဆင့္ ပထမ နဲ႕ ဒုတိယေတြ တတိယေတြ မထားပဲ ေလွ်ာက္ထားၿပီး အဲဒီ စြယ္ေတာ္ေတြနဲ႕ လွပတဲ့ အင္းစိန္ ႀကိဳ႕ကုန္း က စက္မႈတကၠသိုလ္ႀကီးဆီမွာ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူနာမည္ ေက်ာ္တာကေတာ့ ဖဲအလြန္ရိုက္တဲ့သူဆိုၿပီး ေက်ာ္ၾကားသတဲ့။ အရက္ေသာက္ ရန္ျဖစ္ အေဆာင္ေရွ႕မွာ မူးမူးနဲ႕ သီခ်င္းသြားေအာ္ဆို။ အေဆာင္မႈးေတြလိုက္ရင္ အေဆာင္ေတြကို ပတ္ၿပီးေျပး... အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ စက္မႈတကၠသိုလ္ကေန ဘဲြ႕တစ္ခု ရလာခဲ့တာေပါ့ေလ။
အခုေတာ့ သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈေတြနဲ႕ ကၽြန္းႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးတစ္ခုမွာ ရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႕ ကုမၸဏၰီ ေသးေသး တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနရွာသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီကၽြန္းမွာလည္း သူဟာ မလိမၼာေသးပဲနဲ႕ မိုက္တုန္း ရွိေနေသးသတဲ့။

အင္း ဒီေလာက္ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ အားသာေျပ ေရးျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္။
ေနာက္ႀကံဳမွပဲ သမီးစံ ရဲ႕ တပ္ဂ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္တရေလးေတြ ထပ္ေရးပါဦးမယ္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္.....

Thursday, February 2, 2012

ခြန္အားျဖည့္


စာေရးဖို႕ကို လက္မွာလည္း အားမရွိဘူး
ႏွလံုးသားကလည္း ခြင့္မျပဳဘူး
ဥေဏွာက္ကလည္း မေတြးႏိုင္ေတာ့ဘူး

အရုပ္ႀကိဳးျပတ္.....တဲ့

ငါႀကိဳက္တာက Celine Dion ရဲ႕ Lonely
Akon ရဲ႕ Lonely နဲ႕ အၿပိဳင္ေပါ့
ျဖစ္ေနတာကလည္း တစ္ေယာက္တည္း
နိမိတ္ေတြအျပည့္နဲ႕ သီခ်င္းေတြပဲ
ငါေလ ရူးသြပ္ခဲ့
ညီထြဋ္ကေတာ့ ေျပာရွာသား
မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး တဲ့
ဒါေပမယ့္ ငါ မယံုႏိုင္ပါဘူးေလ

ကိုငွက္ရဲ႕ အေမ့အိမ္ကိုလည္း
ငါမွ မျပန္ႏိုင္ေတာ့တာ
ေတြေ၀ေနခဲ့တာကိုက အမွားမ်ားနဲ႕ေပါ့
Good Bye လို႕ မေျပာခင္မွာ
ႏွလံုးသားရဲ႕ အသံကို နားဆင္ၾကည့္
ငါဟာ တကယ္ကိုပဲ
အညံ့ပန္းဘ၀နဲ႕ပဲ ထုိက္တန္ခဲ့သလား
ဒီႀကိဳးကို ျဖတ္ဖို႕ ခြန္းအားတစ္ခု ျဖည့္ေပးခဲ့ပါ။

Tuesday, January 31, 2012

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး

ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးပါပဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးတဲ့။
ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ဦးေက်ာ္ႀကီး က သူ႕ရဲ႕ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ထိန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။
ခုေတာ့ ဦးပဥၨင္းႀကီး လည္း ဘယ္မွာေရာက္ၿပီး ဘာတရားေတြမ်ား ရႈေနလဲ မသိဘူးေနာ္။

Monday, January 30, 2012

Sky Park Hotel မွာ တစ္ညတာ





ဒီေန႕ Sky Park Hotel မွာ တစ္ည အိပ္စက္ခြင့္ ရတယ္။
ေပ်ာ္သလို ရွိခဲ့ေပမယ့္ တစ္ကယ္ ေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အိမ္က အိပ္ယာကို ပိုလြမ္းမိတယ္။
ဘာမွ ထူးျခားမႈ မရွိေပမယ့္ ကိုယ့္လစာနဲ႔ဆိုရင္ အနားေတာင္ မကပ္ႏိုင္တဲ့ေနရာမို႕လို႕ သည္းညည္းခံၿပီး အိပ္ရေတာ့မွာပဲေလ။

အစားအစာေတြကလည္း ေစ်းႀကီးလိုက္တာ ဘာမွေတာင္ မွာမစားရဲလို႕ ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ပဲ ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္တယ္။

ဒီလို ေနရာမ်ဳိးမွာ မိသားစုနဲ႕သာ လာေနရရင္ေတာ့ တကယ္ ေပ်ာ္မိမွာပဲ။
ခုေတာ့ ပိုၿပီး အထီးက်န္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ခံစားရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က နဂိုကတည္းက အိမ္ခ်စ္တဲ့သူပဲ။
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕ ရန္ကုန္ က ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုကို ပို ပို လြမ္းမိတယ္။

Sky Park ကို သြားခ်င္ရင္ ၂၀ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့မွာ Member Card ရွိေတာ့ တက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အလကားေတာ့ တက္ၾကည့္ခြင့္ ရမွာပါ။ စိတ္ထဲ မပါလို႔ တက္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။

အခန္းကို မီးပိတ္ၿပီး အျပင္ဘက္ကိုပဲ ေငးေနမိတယ္။

စင္ကာပူၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ သူ႕ဟာသူ လွေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့မွာေတာ့ အမွ်င္မျပတ္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႕။
ကိုထီးရဲ႕ သီခ်င္းသံကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ျပန္႕လြင့္လို႕ေပါ့။
ငယ္စဥ္က ကေလးေလး ဘ၀မွာ.... ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ပိုၿပီး အထီးက်န္ေစတယ္။

ဒီတစ္ညကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ ခက္ခဲတဲ့ ည တစ္ည ထဲမွာ စာရင္းတို႕ထားရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ညေတြမွာလည္း အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ေရာဂါက ျပန္စေနတာကိုး။

ဓါတ္ပံုေလးေတြကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႕ပဲ ရိုက္မိတာေပါ့ေနာ္။

အမ်ဳိးခ်စ္တဲ့က်ဳပ္ရဲ႕ ကာရန္မရွိေသာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္


ကမၻာမွာ ျမန္မာ၀င့္ၾကြားေစရယ္ဖို႕
ခင္ဗ်ားတို႕ အတုယူထိုက္ေသာ အရာကို အတုယူၾကပါ။

ဒါကိုေတာ့ လက္မခံႏိုင္ဘူး
ဒို႕ေတြရဲ႕ အမူအက်င့္နဲ႕ မအပ္စပ္ဘူးဆိုတဲ့အရာကို
ေရွာင္ၾကဥ္ၾကပါ။

ဘယ္သူမွ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ မရွိပါဘူး

က်ဳပ္ကေတာ့ ရင္ေမာတယ္

၀င္လည္း မပါခ်င္ဘူး။

မၾကည့္ပဲနဲ႕လည္း မေနႏိုင္လို႕
အၿမဲတမ္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာတယ္။

တဏွာမပါပဲ
အျပာကား ရိုက္လို႕ရသလား

သြားစမ္းပါ။

အမ်ဳိးဂုဏ္ဆိုတာဘာလဲ။

ခင္ဗ်ား အေဖနဲ႕ အေမ ရဲ႕ အမ်ဳိးကို
က်ဳပ္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ယဥ္ေက်းမႈကိုေကာ နားလည္ရဲ႕လား
ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနၾကာလို႕
ခင္ဗ်ားႀကီး ေမ့သြားတာလား။

သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းႀကီး
မ်က္ရည္က်ရမယ့္ ေန႕ေတြ ဖန္တီးေနတာလား။

က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္တို႕ တိုင္းျပည္ကိုပဲ ခ်စ္တယ္
က်ဳပ္တို႕ ယဥ္ေက်းမႈကိုပဲ ျမတ္ႏိုးတယ္

လွ်ာေပၚမွာ ျမက္ေပါက္ပါေစ
အေလလိုက္မယ့္ စိတ္ထားနဲ႕
က်ဳပ္ကို လာ မျဖားေယာင္းနဲ႕
က်ဳပ္ကေတာ့ ဗူးဆို ဖရံု မသီးဘူး
ၿပီးမွလည္း ျငမ္း မဖ်က္တတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပဲ ေျပာမယ္
က်ဳပ္ အမ်ဳိးကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္။

Saturday, January 28, 2012

ပညာေရးႏွင့္ တိုင္းျပည္ အနာဂါတ္ အလားအလာ


ကၽြန္ေတာ္သည္ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ဘဲြ႕ရ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမႏွစ္ စတက္ခဲ့စဥ္က သခ်ၤာဘာသာရပ္မ်ားမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ သင္ထားေသာ ဘာသာရပ္နဲ႕ အလြန္ကဲြျပားသည့္အတြက္ မျဖစ္မေန က်ဴရွင္ယူၿပီး နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဘာသာရပ္မ်ား ခဲြၿပီးသည့္ အခါတြင္ကား က်ဴရွင္ယူစရာ မလိုေတာ့ေပ။ မိမိအခန္းတြင္ သင္ေသာ သက္ဆိုင္ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို ဆရာမ်ားမွ သင္ယူထားသည့္အတိုင္း ေလ့လာခဲ့ၿပီး နားမလည္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စာၾကည့္တိုက္မ်ားမွ လည္းေကာင္း၊ ဆရာမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္၍လည္းေကာင္း သင္ယူခဲ့ရသည္။ စာေမးပဲြမ်ားတြင္ အဆင့္မေကာင္းေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္၏သား အလွည့္။ သူသည္လည္း ၿမိဳ႕ျပဘာသာရပ္ျဖင့္ ပထမႏွစ္တက္ေနသူ ျဖစ္ေလသည္။ သားျဖစ္သူမွ က်ဴရွင္ယူလိုသည္ဟု ေျပာသည္ကို ၾကားခါစတြင္ မအံ့ၾသမိေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ ယူခ်င္ရသည္ကို ေမးျမန္းရာမွ အေၾကာင္းစံု သိရ၍ အလြန္တရာမွ တုန္လႈပ္မိေလေတာ့သည္။ သားျဖစ္သူမွ ဆရာ/ဆရာမ မ်ားမွ အတန္းတြင္ စာေကာင္းစြာ မသင္ၾကားေၾကာင္းႏွင့္ သင္ရိုးကိုလည္း ေကာင္းစြာ မသင္ဟု သိရသည္။ အျပင္တြင္ က်ဴရွင္ဖြင့္ထား၍ က်ဴရွင္တြင္သာ သင္သည္။ အတန္းတြင္ လူစာရင္းစစ္ျခင္းသည္သာ အဓိကထားၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ပ်က္စီးေနမႈကို လွ်စ္လ်ဴရႈထားသည့္ အျဖစ္ကို သားမွ တစ္ဆင့္သိရ၍ တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ မယံုႏိုင္၍ သား၏ အကိုေတာ္သူတစ္ဦးအား ေက်ာင္းကို သားႏွင့္အတူတက္၍ စံုစမ္းခို္င္းမိသည္မွ အေၾကာင္းစံုကို ပို၍ သိလာရသည္။
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ အနာဂါတ္အလားအလာမွာ ပညာေရးသည္ အဓိက က်ေသာ ေနရာမွ ပါ၀င္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သင္ယူခဲ့ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့သား သင္ယူေနေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ ပို၍ နက္နဲစြာ ပါ၀င္မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခက္မလဲြေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တိုင္းျပည္၏ အဓိက လိုအပ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ေသာ အေျခခံ အေဆာက္အဦမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဲ့သို႕ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားမွ တည္ေဆာက္ရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုအခ်ိန္ကဲ့သို႕ တိုင္းျပည္၏ ေကာင္းမြန္ေသာ ေျပာင္းလဲခ်က္မ်ားကို ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ တည္ေဆာက္ရမည္မွာ ယခုေခတ္ လူငယ္လူရြယ္တို႕၏ အင္အားႏွင့္ တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္မႈသည္ အေရးပါေပသည္။ လူငယ္ လူရြယ္တို႕၏ အညြန္႕ကို ယခုကဲ့သို႕ ရိုက္ခ်ဳိးေနျခင္းမွာ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္ပင္ နစ္နာေပသည္။ ယခုဆိုလ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏သားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ ပညာ သင္ၾကားလိုစိတ္ မရွိပဲ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္ တစ္ခုတြင္ ပညာသင္ၾကားလိုေနသည္မွာ လူငယ္လူရြယ္တစ္ဦး၏ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္ကို ျပက္ရယ္ျပဳလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႕ ခံစားမိပါသည္။
အရင္းစစ္ အျမစ္ေျမက ဆိုသကဲ့သို႕ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို ျဖစ္ပ်က္ရပါလဲ။ တိုင္းျပည္၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟု ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေလးအနက္ထား စဥ္းစားသင့္ေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့အေနျဖင့္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းသာ ျမင္ပါသည္။ အဓိက ျပႆနာမွာ စား၀တ္ေနေရးသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဆရာ/ဆရာမ မ်ားအား လစာ ေကာင္းစြာ မေထာက္ပံ့ျခင္းသာလွ်င္ အဓိက ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဆရာ/ဆရာမ မ်ားအား လစာ ေကာင္းစြာ ေထာက္ပံ့ျခင္းျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၾကားေရးကိုသာ အာရံုစိုက္မည္ ဆုိပါက မည္သူမွ် က်ဴရွင္ပညာေရးကို လုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
မိမိတို႕တိုင္းျပည္၏ ၀န္ထမ္းမ်ားအား လစာ ေကာင္းမြန္စြာ မေထာက္ပံ့ႏိုင္လွ်င္ မည္ကဲ့သုိ႕ေသာ အဂတိမ်ဳိးကို ပိတ္ပင္တားဆီးႏိုင္မည္နည္း။ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၀န္ထမ္းမ်ားအား လစာေကာင္းမြန္စြာ ေထာက္ပံ့ၿပီးသကာလ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား လုိက္ျမွင့္တက္မည့္ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ားအား ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္မွာ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ၊ ျပည္သူမ်ားမွ တင္ေျမွာက္ထားသည့္ သမၼတႀကီးႏွင့္တကြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

Friday, January 27, 2012

စိတ္က် ပန္းခ်ီကား


အိပ္မရတဲ့ည သံသရာေတြ
ငါ့ဆီ တစ္ခါ ျပန္လာျပန္ပါေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါမ်ား
စိတ္အစာေတြမ်ား မေၾကလို႕လား
စိတ္ေၾကေဆးေလး ေပးၾကပါဦး
သန္းေခါင္ယံမွ သီတဲ့
ဥၾသသံလည္း ငါ နားခါးတယ္
အိမ္ကိုပဲ လြမ္းေနတာလား
အရင္ဘ၀ကိုမ်ား တမ္းတမိေလသလား
နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ကိုမ်ား အားက်ျပန္ေလသလား
လား ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕
ည ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္
မနက္ က တကယ္ ေနထြက္ခဲ့
ငါလည္း ေႏြနံနက္ခင္းရဲ႕ အလွကို
မသိလိုက္ရဘူး
ငါ့ကဗ်ာေတြဟာလည္း တကယ္
မအပ္စပ္ေတာ့ပါဘူး
ေရာင္စဥ္ေတြ ခုႏွစ္ေထြမကတဲ့
သံသာေလ ကမ္းတိုင္လည္း
ငါ မညည္းႏိုင္ျပန္
ငါ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ၾကပါဦး။

Thursday, January 26, 2012

သိလ်က္နဲ႕




ဒီသီခ်င္းေလးကို ကိုေက်ာ္ႀကီးဆီက ေဒါင္းထားတာပါ။

ငါ အရံႈးေပးရတဲ့ ည


ဒီညကေတာ့
ငါ အရႈံးေပးရတဲ့ည...

အိပ္စက္နည္း မ်ဳိးစံုကလည္း
ငါ့ကို အရံႈးေပးရတဲ့ည...

စာအုပ္ေတြ ဖတ္ပါလားတဲ့
တစ္မ်က္ႏွာၿပီး တစ္မ်က္ႏွာ
စာအုပ္သာ ၿပီးဆံုး
ငါ လံုးလံုး အိပ္မရတဲ့ည...



တရားေတြ နာပါလားတဲ့
ဆရာေတာ္ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္
ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေတာ့လည္း
တရားသာ ၿပီးဆံုး
ငါ လံုးလံုး အိပ္မရတဲ့ည...

အရက္နဲ႕ ဘီယာ
တဲြကာသာ ခ် သူငယ္ခ်င္းတဲ့
ပုလင္းသာ လဲသြားတယ္
ငါ့မွာ ရင္ေတြ ပူတုန္း
ငါ လံုးလံုး အိပ္မရတဲ့ည...

ေဆးလိပ္ ေသာက္ၿပီး အိပ္တဲ့
ဗူးတစ္၀က္သာ က်ဳိးသြားတယ္
ရင္မွာ ဗေလာင္ဆူတုန္း
ငါ လံုးလံုး အိပ္မရတဲ့ည...

ဘယ္လို နတ္ဆိုးပါလိမ့္
ငါ့ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းကို သူ သိမ္းပိုက္
ငါ့ကို ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညမွာ
သူ ပစ္ထားခဲ့တာပဲ
ငရဲ တစ္ပိုင္းဆိုတာကို
ည တိုင္းေတာ့ မႀကံဳခ်င္ဘူး
အိပ္ဖန္ေစာင့္နတ္ေရ
ငါ့ ကို ပစ္ခြာမေျပးဖို႕
ေတာင္းပန္ ေပးၾကပါဦး
ဒီညေလးကိုေတာ့
ငါ့ အတြက္ ခ်န္ထားေပးပါ။

အိပ္စက္ျခင္းမဲ့တဲ့ ည


အိပ္စက္ျခင္းေတြ
ဖန္တီးလို႕မရတဲ့
ညတစ္ည.....

လ ကလည္း မသာ
ၾကယ္ကလည္း ေပ်ာက္
အရက္ေတြ ေသာက္ၿပီး
မညည္းပဲ အိပ္ၾကည့္တယ္.....



ေဆးလိပ္ေတြလည္း ဖြာ
တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္
ငါ့ရဲ႕နိမိတ္ေတြ ဖမ္းၾကည့္တယ္
အတိတ္သာ ရွိတယ္
အနာဂတ္က ေပ်ာက္
ပစၥဳပၸန္မွာ တစ္ေထာက္နား
ငါ ခဏေလာက္ အိပ္ပါရေစ......

သီခ်င္းသံေတြလည္း
နားစည္မွာ တိုးမေပါက္
ေယာက္ယက္ခပ္ေနတဲ့
အေတြးစ ေ၀ဒနာ
ငါ ဘာနဲ႔ ရႈရမွာလဲ
အတိတ္ကိုသာ တမ္းတမိတယ္.....

ဟိုးအရင္ ငါ့ရဲ႕ အတိတ္
မာနေတြ တံခြန္လိုထူၿပီး
လူဆိုရင္ ဗိုလ္မထားခဲ့တာ
ခုမွ ဘာလို႔ ၀ဇီပိတ္
ႀကိတ္လို႔သာ ေနပါလိမ့္......

မခံခ်ိ မခံသာ
ကံၾကမၼာသာ ယိုးမယ္ဖဲြ႕ေစခဲ့တဲ့
ေမာဟေတြ ေပးတဲ့ည
ငါ အိပ္စက္လို႔ မရတာ
အခါခါလည္း ရွိခဲ့ၿပီ......

ရင္ထဲမွာ ေဒါသ မီးေတာင္
ေလာင္ကၽြမ္းရင္း ျဖတ္သန္း
ျဗန္းကနဲ သာ ငါ့ ရင္ေပါက္ကဲြ
အလဲအကဲြ ေတြပဲ ႀကံဳျပန္တယ္......

ေတာက္......
ဒီမွာ တစ္ေခါက္ေလာက္ပါ
ငါ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္စမ္းပါ
ငါ ဟာ အေပါစား မဟုတ္ဘူး
ေျပာသမွ်ကို သည္းညည္းခံေပမယ့္
ငါ အႀကံအဖန္ မဟုတ္ဘူး
မင္း လုပ္သမွ်ကို လည္ေထာက္စင္းခံေပမယ့္
ငါ ေက်ာက္ရုပ္မဟုတ္ဘူး.......

သနားတတ္တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားကို
ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားသံုးပါ
အလကားေတာ့ အျဖစ္မခံပါနဲ႔
ဒါေပမယ့္
ေတာင္းပန္ပါရေစ
ဒီညေလးကိုေတာ့
ငါ့ကို ေပးသနားပါ
အိပ္မက္မွာ ငါ ေပ်ာ္ေနသေရြ႕
ေမ့ေနဦးမယ့္ ငါ့ဘ၀မို႔
ဒီညအဖို႔ေတာ့ တိတ္တဆိတ္
ငါ အိပ္ပါရေစ။

Wednesday, January 25, 2012

ေမးခြန္းနဲ႕ အေျဖ


တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ေမးခြန္းေတြက သိပ္လြယ္ေပမယ့္
ေျဖရခက္တယ္။

ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္ဆိုတာ
ရုပ္ရွင္မွာပဲ ရွိတာပါ
အျပင္မွာ လက္ေတြ႕က
တစ္ေယာက္ တစ္အိပ္မက္ေတာင္
မက္လို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး။




သံသရာခရီးကို
လည္ရင္းနဲ႕ ခဏတာ ေရာက္ခဲ့တာ
ေထာက္ထားစရာေတြနဲ႕
ေလွ်ာက္ၿမဲေလွ်ာက္ေပါ့
ဘာေၾကာင့္ ခုမွ ညည္းမွာလဲ။

ကမၻာဟာ သူ႕ဘာသာ ေတးဆို
ငိုေၾကြးမွာေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး
မွားယြင္းမႈက သင့္ေနာက္ေက်ာမွာေလ
ရင္ဘက္ထိေတာ့ မေရာက္ေစနဲ႕ေပါ့။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ေမးခြန္းေတြက သိပ္လြယ္ေပမယ့္
ေျဖရခက္တယ္။

Tuesday, January 24, 2012

Saturday, January 21, 2012

ဘယ္မွာလဲ.......


ဥႀသ ေတြလည္း
ေတးသီေနဆဲ
ရင္ထဲမွာလည္း
လြမ္းမိေနၿမဲ........

ကာရန္မသိေတာ့တဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
အလြမ္းေတြနဲ႔ပဲ ထုပ္သိမ္းထားတယ္


တစ္ရံေရာအခါဆီလည္း
ငါ ျပန္ၿပီး မလြမ္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး
ထူးျပီးေတာ့လည္း မစြမ္းသာ
ရင္ထဲမွာက လမင္းေပ်ာက္
မင္းဟာလည္း ငါ့နတ္သမီး မဟုတ္ျပန္
မွန္ကန္ေသာ သစၥာလည္း
ပစ္ခြာ ထြက္ေျပး
အေ၀းႀကီးဆိုေပမယ့္
ငါ့ေရွ႕မွာ မင္းရပ္ေနတုန္းပဲေလ။

Friday, January 20, 2012

ေပ်ာ္စရာေန႕တဲ့လား


ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ေန႕
ဘယ္ေန႔ပါလိမ့္
ျပကၡဒိန္မွာ ရွာမေတြ႕
ေရြ႕လ်ားမႈ နိယာမ မွာလည္း မရွိ
အသိေတြကလည္း မႈန္၀ါးလို႕
ေထြျပားတဲ့ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္
ငါ့ကို တုပ္ေႏွာင္ေနတဲ့
တစ္ေခ်ာင္းေသာ ႀကိဳးကို ျဖတ္
ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းကို ဟန္နဲ႔ ေလွ်ာက္
ဒူးေတာ့ မေထာက္ပါဘူး
ရူးမေလာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ
ေပ်ာ္စရာ ဆိုတာ အေဖာ္ရွာမွ
ျဖစ္ရမွာတဲ့လား
ငယ္ခ်စ္ရာ။

Thursday, January 19, 2012

ခ်စ္ေသာ ဇနီးသို႕ လြမ္းခ်င္း


ခ်စ္သူေရ......
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
လြမ္းမိေနဆဲပါပဲ။

ဟိုးတုန္းက အခ်ိန္ေတြဆို
ေပ်ာ္စရာ ေဆြအေပါင္းနဲ႕
ဒို႕ေတြ ေကာင္းေကာင္း ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ခုေတာ့လည္း.....
အတိတ္ဆီ ျပန္မသြားႏိုင္တဲ့
အခ်ိန္ရထားႀကီးက
အသာစီးရေနၿပီေလ။

အနာဂါတ္မွာ
ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ဘ၀သာယာဖို႕
အထာမက်တဲ့ အရပ္မွာ
အလြမ္းဇာတ္ပဲ ကေနရဦးမယ္။

Wednesday, January 18, 2012

ရိုင္းတဲ့ စကား


စကားေျပာ ရိုင္းတဲ့သူေတြကို ဒီစင္ကာပူမွာ ေတြ႕ေနရတာေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူမ်ဳိးမတူ စရိုက္ကဲြျပားက်ေတာ့ နားေထာင္ရတာ အင္မတန္မွ ရိုင္းပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အက်င့္ပါေနလို႕ စကားေျပာ ရိုင္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ခ်ဳိ႕အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပပါ့မယ္။
၁။ ကၽြန္ေတာ့ သူေဌး စင္ကာပူ တရုတ္
စကားေျပာရင္ WTF ကို ထည့္ေျပာတတ္တယ္။ နားေထာင္ရတာ သူတို႕အတြက္ ဘာမွ မဆန္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့လို လူအတြက္ကေတာ့ ဒီလူ ေတာ္ေတာ္ ရိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ စကားေျပာရင္ ဆဲတာ ဆိုတာ ေတြ မပါေအာင္ အထူးသတိထားၿပီး ေျပာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တအားစိတ္ဆိုးမွသာ ဆဲဆိုမိတာပါ။
၂။ ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ...
စကားေျပာရင္ အင္း အင္း နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ရိုင္းတဲ့ကုလားေလးေတြ
၃။ အင္း သူကေတာ့ ဗမာ ပဲ...
သူကလည္း စကားေျပာရင္း အင္း အင္း နဲ႕။
ဆရာႀကီးေလသံ အၿမဲ ဖမ္းတတ္တယ္။ လူၾကည့္ေတာ့ လက္မေလာက္ေလး... အသက္ေျပာတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရိုင္းရိုင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး ပါတ္သက္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ယဥ္ေက်းေစခ်င္တယ္။ စကားေျပာရင္ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ အနည္း ဆံုးေျပာသင့္တယ္။ ေျပာလိုက္ရင္ ဘာလဲ ဆိုတာမ်ဳိး ၊ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုတာမ်ဳိး လာေျပာရင္ နားရင္းသာ ပိတ္တီးခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာလည္း ခ်စ္လို႕ ဆိုတာ သိေစခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြဟာ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ခ်စ္ခင္စရာ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ အတၱ တစ္ခုေပါ့ေနာ္။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်စ္မပ်က္ပါဘူး။ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ညီညီမေတြကို ယဥ္ေက်းတဲ့ စရိုက္ေလးေတြ ရွိေစခ်င္တာပါ။ ဒါကလည္း သူတို႕ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ လိမၼာ ယဥ္ေက်းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္လို႕ပါပဲ။

စကားေျပာေကာင္းတဲ့ လူ


ကၽြန္ေတာ္ အျမင္ကပ္ဆံုးက စကားေျပာေနရင္းနဲ႕ ကိုယ့္စကားကို အာရံုမထားပဲ သူေျပာခ်င္တာကို ၀င္ေျပာတတ္တဲ့သူမ်ဳိးကိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ ပါတ္၀န္းက်င္မွာကို ဒီလုိ လူမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ေတြ႕ ေနရတယ္။ တကယ္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာပါပဲ။ ကိုယ့္စကားႏြားရ ဆိုတဲ့လူမ်ဳိးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ Speaker ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ Good Listener ျဖစ္မွသာလွ်င္ Good Speaker တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္ႏုစဥ္တုန္းက ဒီလို ၀င္၀င္ ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ကို ေကာင္းေကာင္းေလ့က်င့္ ေပးသြားတာက ကၽြန္ေတာ့ ေယာကၡမ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့အေမ ပါပဲ။ အသက္ႀကီးလာတဲ့ အခါမွာ သူတို႕မွာ အဓိက လုိအပ္တာက သူတို႕ ေျပာတာကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးတတ္တဲ့သူကိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမ်ားေျပာတာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ကို ဒီမိဘေတြဆီက ရရွိလာတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ Network Marketing ကို လုပ္ေတာ့ ဒီအက်ဳိးေက်းဇူးကို ေကာင္းေကာင္း ခံစားလိုက္ရတယ္။
စင္ေပၚမွာ စကား ေျပာ ဖို႕ဆိုတာ သာမာန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မလြယ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ေျပာဘူးတဲ့ သူမွ သိတာပါ။

Tuesday, January 17, 2012

အိမ္ေတာ္ကၽြန္


စီးေတာ္ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ႕
ကၽြန္ရင္းတစ္ေယာက္
ခရီးၾကမ္းတစ္ေခါက္ ထြက္ၾကတယ္။

ေသာင္ကမ္း မသိေပမယ့္
ေယာင္ယမ္းကာလည္း မညည္းပါဘူး
အထူးတလည္ ေျပာစရာမလိုေအာင္
ေရဘူးေတာင္ ေဆာင္လာေသးတာပဲ
ေ၀းရင္လည္း ဒီတစ္သက္ပဲေပါ့။

Monday, January 16, 2012

သံသရာအတြက္


ကဗ်ာေတြ အသက္သြင္းရင္းနဲ႕
ငါ့လိပ္ျပာလည္း အေတာင္ တစ္ဖက္ က်ဳိးခဲ့ၿပီ
ဒီခရီးရွည္ ကို နီးသတဲ့လား။

ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြ တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့
အတိတ္ရဲ႕ ညေနေစာင္းမွာ
မာယာေတြနဲ႕မင္းကို ရူးသြပ္မိတာ
တစ္သက္စာ အမွားတစ္ခုပဲလား။

လြမ္းပံုျပင္ေတြလည္း ျမက္ခင္းစိမ္းရဲ႕တစ္ဖက္မွာ
ယိမ္းႏဲြ႕ႏဲြ႕ ရီေ၀မူး
အနီေရာင္ တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္
ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပံဳးပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔
သခင္ရဲ႕ အေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခစားေနေလတယ္။

ပ်ဳိျမစ္ျခင္းေတြကို တုိက္စားသြားတဲ့
ငါ့ရဲ႕ လက္ပတ္နာရီေလး
ေ၀းေ၀းကေန ငါ့ ကို ၿပံဳးျပတယ္
တကယ္ေတာ့ သူမမွားပါဘူးတဲ့
ဟုတ္ပါရဲ႕ ....
ဒါေတြဟာ သံသရာတစ္ခုေပပဲ
ဖန္တစ္ရာေတတဲ့
ငါ့ရဲ႕ နိမိတ္ေတြပဲေလ။

ဆယ့္သံုးနဲ႕ ငါ
အခါခါ ေျပာဘူးပါတယ္
မူးကိုလည္း ျမစ္ ငါ ထင္လို႕လား
အႏွစ္မပါတဲ့အရာေတြ ရင္ဘက္ကို ေဖာက္ၿပီးဆင္း
မင္း အတြက္ေတာ့ ငါမွ မဟုတ္တာ
ေသခ်ာတာကေတာ့
ေရေတြ ေကာင္းကင္ကို ျဖတ္တက္ေနတယ္။

ညီထြဋ္ကေတာ့ ေျပာတုန္း
အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီတဲ့......
တကယ္ ၿပီးမၿပီးကိုေတာ့
ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေလ
ေနမင္းႀကီးက ငိုေနတာ
ဒီ တစ္ခါတည္းမွ မဟုတ္တာ
ဒါသံသရာ အတြက္တဲ့။

ေနာက္ထပ္ ႀကံဳဦးမယ့္ ေန၀င္ခ်ိန္


ဒီေန၀င္တာ ေနာက္ထပ္ႀကံဳဦးမယ္ ဆိုတဲ့
ကိုငွက္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးနဲ႕
စီးဆင္းရာ ေလတစ္ေၾကာမွာ
ေမ်ာပါရင္း ရုိက္ခဲ့
ထိခိုက္မိခဲ့ ရင္ႏွလံုး
အၿပံဳးတုေလးေတြ ဖန္ဆင္း
ကံကိုလည္း အျပစ္မျမင္ပါဘု
အရင္းကိုလည္း မစစ္ခ်င္
၀င္လာမိ သံသရာ အမွား
ထားခဲ့ အတိတ္ ႏွလံုးအိမ္ထဲ
ဒီေန၀င္တာပဲ လြမ္းမိတယ္။

Saturday, January 14, 2012

မေန႕က ခံစားခ်က္


မေန႕ကတည္းက ေရးခ်င္ေနတာ...
အခ်ိန္မရတာနဲ႕ ဒီေန႕မွ ေရးလုိက္ရတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းေကာင္းေတြ ၾကားရလို႕ ၀မ္းသာလိုက္တာ
မ်က္ရည္ေတြေတာင္ လည္လို႕။
ျမန္မာျပည္မွာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို တကယ္ သြားေနၿပီလို႕ပဲ ယံုေနခ်င္တယ္။
ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႕လြတ္လာတာ တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္ပဲ အက်ဳိးရွိပါတယ္။
မာန္မာနေတြ ခ်ထားတဲ့ ဦးခင္ညြန္႕ကိုလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႕႔ ေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္
ေကာင္းရာေကာင္းက်ဳိး ကို လုပ္ေစခ်င္တယ္။
ဘယ္ပဲေျပာေျပာ သူ႕လက္ထက္မွာတုန္းက ႏိုင္ငံတကာမွာ ၀င္ဆန္႕ခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ခဲ့တာေတြလည္း နည္းမွ မနည္းပဲ။
သူ႕လက္ေအာက္က တစ္ခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ မေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူလည္း ခံစားခဲ့ရတာပါပဲ။
ဒီမိုကေရစီိကုိ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး မေကာင္းတာ လုပ္ေနတဲ့သူေတြလည္း နည္းမွ မနည္းတာ။
ငါးခုန္းမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ေတာ့ တစ္ေလွလံုး မပုပ္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ပဲ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အႏွိမ္ခံ မဟုတ္ပဲ ရင္ေဘာင္တန္း ေနတာကိုပဲ လိုခ်င္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လို သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ၿပီး မိသားစုနဲ႕ခဲြခြာေနရတဲ့သူေတြအဖို႕ ခံစားရခ်က္ေတြက
မနည္းမေနာပဲကိုး။
အားလံုးကို ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
သက္၀င္း

Friday, January 13, 2012

Friday the Thirteen


ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး ဗီဒီယိုက Friday the Thirteen....
ဒီေန႕ မွာ ICA မွာ PR သြားတင္တယ္။
စာရြက္စာတမ္း မျပည့္စံုလို႔ ေနာက္ထပ္ ရက္ခ်ိန္း ေပးလိုက္ျပန္တယ္။
......
ဒီေန႕ အိမ္က ညီမေလး ရဲ႕ ေမြးေန႕.......
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းေပးႏိုင္တယ္။ သူ႕မွာလည္း သူ႕အပူနဲ႕သူဆိုေတာ့.....
......
ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီ ကဗ်ာ မစပ္ႏိုင္တာ.....
ေခါင္းေတြလည္း ထူပူေနတာပဲ......
ဒီေန႕လည္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ေန႕စဲြ တစ္ခုပါပဲ။

Thursday, January 12, 2012

စိတ္ဓါတ္က်မိတဲ့ ေန႔စဲြ ထဲက တစ္ေန႕


အသက္ ၄၀ ကို စတင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ သားဆိုး တစ္ေယာက္ ခုခ်ိန္ထိ အေမ့ရင္ခြင္ကို တမ္းတတုန္းဆိုတာ ဘယ္သူ ယံုႏိုင္မွာလဲ။ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္ကို ဘာနဲ႕မွ အစားထိုးလို႕ မရခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ေတြ ေထြျပားေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕ သားဆိုးဟာ လူေတြနဲ႕ ေ၀းရာကိုပဲ ထြက္ေျပးခ်င္ေနမိတယ္။ ကိုယ့္မိသားစု အေပၚမွာလည္း ခုခ်ိန္ထိ တာ၀န္ မေက်ပြန္ႏိုင္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဇယားရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ အသက္ ၅၀ ကို ျပည့္ဖို႔ ၁၀ ႏွစ္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာမႈကို ခုခ်ိန္ထိ မရရွိေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းလွၿပီ။
ဟိုးတုန္းကလို ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို တမ္းတ မိေနဆဲ။
အပူအပင္ မရွိခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကို ျပန္လိုခ်င္ေနမိၿမဲ။
ကဗ်ာေတြကလည္း အသက္မဲ့ေနခဲ့ပါၿပီ။

Wednesday, January 11, 2012

ကိုေန၀င္းေမာင္ သို႕


သုဂတိမွာ ေကာင္းေစဘို႕
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆု ျပဳပါတယ္
သူ ထုဆစ္ခဲ့တဲ့ ရုပ္လံုး
အကုန္လံုး မေပၚေတာင္
အရႈပ္ေဘာင္ကို ေက်ာ္လာတာ
လူတကာ သိၾကပါတယ္။

ဆရာ့အေၾကာင္း
တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းေလး
အေကာင္းေတြမသိ
အမုန္းေတြနဲ႕ ၿငိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္
လူမသိ သူမသိ
ေ၀ဒနာ ထိ ခဲ့တာေတြ
ခုေတာ့ေလ
ကိုေန ေရ...
ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းမိပါေရာ့လား။

ခ်ဳိး နဲ႔ ခါခ်ဥ္



တရားမွ်တျခင္းနဲ႕
ဘာတဲ့.....
ဒါေတြက စာသားေတြပါ
ကဗ်ာေတာ့ မဟုတ္ဘူး
အရူးလုပ္ မခံရပါေစလို႔ပဲ
ေ၀ဒနာရႈရင္း
ဆုေတာင္းတယ္။

ဘာတဲ့ ဘာတဲ့
ႀကိဳးစားပါမယ္တဲ့လား
ၾကားရဖန္ မ်ားလာေတာ့လည္း
ရိုးေတာ့ ရိုးေနပါၿပီ
ဘ၀နဲ႕ ခ်ီလာၿပီကိုး
အတိုးေပၚ အတိုးဆင့္
ရင္နင့္ခဲ့ရတာ
ငါ တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ပဲ။

ဘာဗ် ဘာဗ်
ႀကိဳးစားၾကပါလားတဲ့လား
ဘယ္လိုမ်ား ႀကိဳးစားရပါ့
ခ်ဳိး(ဂ်ဳိး) တစ္ေကာင္
အေတာင္ေတြ က်ဳိးေနတာ
မျမင္တာ ခင္ဗ်ားေလဗ်ာ။

သူ႕လက္ထဲမွာ
ဘာရွိတာတုန္း
အဲဒါႀကီးနဲ႕သာ ႀကံဳးလိုက္ရင္
ရွင္ေနမင္းေတာင္ မျမင္ရတဲ့
ဘ၀ ဆိုတာ ႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္မွာေလ။

ဘယ္လို ဘယ္လို
ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ မထိရဲ
အဲဒါပဲေလ က်ဳပ္ေျပာတာ
ကမၻာမွ မေက်ာ္တဲ့ငနဲ
ေလာကထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္လို႕လည္း
ကိုယ္ကလဲြလို႕
သူပဲသိမွာ
ခါခ်ဥ္ေကာင္ပါကြာ။

Tuesday, January 10, 2012

သမိုင္း ရိုင္း



အံႀကိတ္ ငံု႕ခံ
အားတန္လည္း မာန္ေလွ်ာ့
အသံေတြ တိတ္
ႀကိတ္ ငိုေၾကြးေပါ့
မင္း ေရးခဲ့တဲ့ သမိုင္း
ရိုင္းကာမွ ရိုင္းေတာ့
အႏိႈင္းမဲ့မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။

ပစၥဳပၸန္မွာ
မင္းသာ ခံေပေရာ့
ေနာင္ေတာ့ အနာဂတ္
လာေတာ့ လာမွာေပါ့
ေဟာ့သြမ္းမိခဲ့ မိုက္တစ္ခါအမွား
ခံစားရ တစ္သက္
ငါ ရွက္လွခ်ည္ရဲ႕။

ကိုယ္ခ်င္းစာလို႕လည္း
မနာတတ္ၾကသူေတြအတြက္
ငါ နံရံကိုသာ လက္သီးနဲ႕ထိုး
ဒီအက်င့္ဆိုးနဲ႕
မခ်င့္မရဲသာ ငိုမိ
ငါ သတၱိေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။

ေၾကြအံ ပစ္တဲ့အခ်ိန္
ကိုယ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေပ်ာက္
မိုးေလာက္ ျမင့္မတ္
ေမွ်ာ့္လင့္ခ်က္ တိမ္ေတာင္
ေယာင္မွား အမိုက္
ခိုက္တံ့ခဏ
ေနာင္တ ရျပန္ တစ္ခါေပါ့။

အညံ့ပန္း


အညံ့ပန္းဆိုတာ ရွိတယ္
ရင္ထဲထိ မျငိေပမယ့္
အသိတရား ကြာတဲ့အခ်ိန္
ေမွးမိန္တဲ့ အလင္းေအာက္မွာ
ရွာႀကံ သံုးတတ္ၾကေလရဲ႕။

အညံ့ပန္းဆိုတာ ရွိတယ္
မရွိခဏ ဆိုၿပီးေတာ့
အသိတရား ျငိတဲ့အခ်ိန္မွာ
မာယာ စကားလွလွေလးေတြနဲ႕
စြန္႕ထားၾကျပန္ ေလရဲ႕။

အညံ့ပန္းဆိုတာ ရွိတယ္
၀မ္းနည္းမႈကိုလည္း မျပတတ္
၀မ္းသာရမွာကိုလည္း မစြမ္းသာ
သူ႕၀မ္းနာ သူသာသိသမို႕
ေမ့လိုက္ဖို႕ပဲ ေတြးမိတယ္။

Monday, January 9, 2012

အေလာကထဲက ငါ


နာရီရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ
ႏွလံုးသား အတုကို ဖန္တီး
ကမၻာအျပားႀကီး ေအာက္မွာ
သမုဒၵရာ ရွိတယ္။
သုညေတြ တန္းစီ
အရႈံးေတြနဲ႕ ရီေမာ
အေလာကမွာ လူအတုေတြ
အိပ္မက္အတုေတြ ဖန္တီးေနေလရဲ႕။
ငါ့ အတြက္ တုန္လႈပ္စရာ
ေရေတြ ေပ်ာက္ကြယ္တဲ့ခဏ
ခဏပါေနာ္
ေမာတယ္ လို႕ေတာ့ မေျပာလိုက္ပါနဲ႕
ငါလည္း ေမာတာပါပဲ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္စံု
ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ရပ္
အသက္ေတာင္ ရႈခ်င္စိတ္မရွိဘူး
ငါ ရူးခ်င္ေနမိၿပီ။

Love လား.... ဒါမွမဟုတ္... Lust လား


ဒါကို တစ္ခ်ဳိ႕က LOVE တဲ့
တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့ LUST တဲ့
ခင္ဗ်ားကေကာ...
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
LOVE ကိုပဲ ယံုတယ္
LUST ဆုိတာ အႏွစ္မရွိတဲ့အရာ
တဏွာကိုသာ မက္ရင္
သံစဥ္ေတြလည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေပဘူးေလ
ရာဂ အေမွာင္ကို သင္ တြန္းလွန္ႏိုင္မွ
ခ်စ္ျခင္းအလွကို ရွာေတြ႕မွာေပါ့
သမီးရည္းစား အခ်စ္
လင္မယား အခ်စ္
ဒီအျဖစ္ေတြကို သံေယာဇဥ္နဲ႕သာေပါင္း
မဂၤလာေတြ ခေညာင္းလိမ့္မယ္
တဏွာနဲ႕ ရာဂကို ေမာင္းထုတ္
အလုပ္နဲ႕သာ သက္ေသျပလိုက္ပါ
ဖြင့္ဟေျပာေနမွသာ
ခ်စ္တာ မဟုတ္ပါဘူး
ဆူးစူးေနတဲ့ ႏွလံုးသားကို
ဓါးနဲ႕သာ ျဖတ္ထုတ္လိုက္
Life ဆိုတာ တုိတိုေလးပါ။

Friday, January 6, 2012

တေစၦ ရဲ႕ ငိုေၾကြးသံ


တေစၦ ရဲ႕ ငိုေၾကြးသံ
ေကာင္းကင္ယံမွာ ျပန္႕က်ဲလ်က္
အသက္ငင္ေနတဲ့ နာရီ
ရင္ဘက္ထဲက ေဖာက္ထြက္
အရွက္တရား တဲ့......

အရိုးတြန္သံေတြ ၾကားေနရတယ္
ေျမာက္ပိုင္းက ဆိုလား
သမိုင္းကို ရိုင္းေစခဲ့သူေတြ
တိုင္ႀကီးေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့
ဒို႕ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ကိုမွ မေထာက္
သေဘာက္မသားေတြ.......

အမ်ဳိးဂုဏ္ေၾကာင့္ပါတဲ့
ညအေမွာင္မွာ လူေကာင္းဆိုတဲ့သူေတြက
ဆံုးမ ၾကျပန္တယ္
ဟယ္... ငမိုက္သား
ႏွလံုးသား မရွိတဲ့တရားနဲ႕
အရွိကို မျမင္ၾကဘူးလား
သင္ဟာ လူသား မဟုတ္ေတာ့ဘူး........

နင့္ဘ၀ နင္သာ အဓိက
ငါ ရွိေနၾကတာလား
အဲဒီ့ ငါ
ေသတဲ့အခါ မင္းယူသြားပါ
နားထဲမွာ ဆူေ၀
တေစၦ ရဲ႕ ငိုေၾကြးသံ
တဖန္ ျပန္ၾကားေနရတယ္
ခံစား မိရဲ႕လား........

Thursday, January 5, 2012

Sympathy


Sympathy တဲ့....
တကယ္ ရွိလို႕လား ဒီစကား
နားရွိလို႔သာ ၾကားမိတယ္
တကယ္ဆိုရင္ တစ္ဖက္သက္
ငါ့ဘက္ကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ၾကပါဦး
နားလည္မႈ ပီတိတစ္ခုေလာက္
ငါ ေသာက္သံုးပါရေစ။

Wednesday, January 4, 2012

အရႈပ္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္


ဒီေန႕ေတာ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ေတာင္ မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ရႈပ္လိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြ
ကြန္ပ်ဴတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မကိုင္ရဘူး။
ေခါင္းေတြလည္း မူးေနၿပီ။
လူလည္း အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႕
ေတာ္ေတာ္ ၿပိဳင္းေနေပါ့။
အိပ္ေရး မ၀တာလည္း ၾကာေပါ့။
အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

Tuesday, January 3, 2012

တိတ္အေႏွာင္း


သံစဥ္ ေရာယွက္
ေတးသီငွက္...
ျမင္လႊာ အရိပ္
ေႏွာင္းအတိတ္...
သံစဥ္အရိပ္
ေႏွာင္းအတိတ္ေတးသီ
က်စိတ္ေတြ ဒီေရအလား
တိုးလို႕သာပြား...
..........
ဒီလိုသာ ကာရန္ကိုက္ေရးမွ
ကဗ်ာက ျဖစ္မွာတဲ့လား
သံစဥ္ၾကားရာ
လိုက္ပါစီးေမ်ာမွ
ႏွလံုးသား လွသတဲ့လား
အမွန္ ဘ၀ဆိုတာကေတာ့
သံသရာ ပင္လယ္ေၾကာမွာ
လိုက္ပါေမ်ာရင္း
ေမာၿပီးရင္းသာ ပိုေမာ
အေဟာသိကံလည္း
ႀကံဖန္ေျပာၾကေလရဲ႕
အဖန္ဖန္လည္း ေႏွာၾကေလသတဲ့
မင္းရဲ႕ သံစဥ္လိုေတာ့
နား၀င္ခ်ဳိႏုိင္မယ္ ထင္ဘူး
ရင္က တိတ္အေႏွာင္းကိုလည္း
ေနာင္တ ဆိုတာ မရွိစေကာင္းေပမို႕
က်စိတ္တို႔ ရင္ ၀င္ မတိုးခင္
ေမ့လိုက္ခ်င္ရဲ႕။

ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ အိပ္မက္


မ်က္ရည္တစ္စက္
ငါ့ေျခေထာက္ေအာက္ ေပါက္ကနဲက်
ဒူးမေထာက္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္
ညြတ္က်သြားျပန္ေပါ့။
ႏွလံုးေသြးတစ္စက္
ရင္ဘက္ကေန ေဖာက္ထြက္
မင္း ေရွ႕ေမွာက္
တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ျပန္ေပါ့။
အိပ္မရတဲ့ ညေတြ
မ်ားလြန္းလွခ်ည္ရဲ႕
ငါ့မ်က္ခြံေတြ ေလးလံလွၿပီ
လူေတြဆီက ေျပးထြက္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။
လက္ညိွဳးေပါင္း တစ္ေထာင္
မ်က္လံုးေပါင္းက မေရႏိုင္
ငါ့ကြယ္ရာမွာ ေမးေငါ့
တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း သနားၾကေလရဲ႕
ေနမင္း အေနာက္ကထြက္ျပန္ေပါ့။
သံေယာဇဥ္ သမုဒ္တစ္စင္း
ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္
ေရေတြလည္း ငတ္လွေပါ့။
ကာရန္မပီေတာ့ေပမယ့္
ကဗ်ာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရဲ႕
ရင္တြင္းပူ ေ၀ဒနာေတြကို
ေဖြရွာႏိုင္ ၿမိဳင္တစ္ေက်ာမွာ
ငါ... ရူးလွေပါ့။