ဒီညကေတာ့ လမင္းႀကီးက ထိန္ထိန္သာလို႕ပါပဲ။ အရင္တုန္းကဆို ဒီလို လသာညမွာ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရတာကို သိပ္အရသာရွိတာ။ ခုေတာ့.....
ဆိုက္ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာကို ေငးၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ကို အပူေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။
အျပင္က လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို မျမဴဆြယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
မိုးသားတိမ္ရိပ္ေတြ ကင္းစင္ၿပီး ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ မနာလိုေတြ ျဖစ္ေနမိတယ္။
ငယ္စဥ္ဘ၀ေတြကိုပဲ ျပန္တမ္းတမိတယ္။
လုပ္စရာအလုပ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို လမင္းႀကီးကေတာ့ သိရွာမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလုပ္စရာ အလုပ္ေတြကိုပဲ လုပ္ရင္းနဲ႕ စိတ္ကုန္ေနတာကိုလည္း သူသိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူ႕ အလင္းေရာင္ သူျဖာေ၀ရင္းနဲ႕ သူ႕ဟာသူ ေက်နပ္ေနမွာပါပဲေနာ္။
ေျခာက္ေသြ႕လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို တကယ္ မေက်နပ္ဆံုး ျဖစ္ရတာ ဒီတစ္ညပါပဲ။
ဘိုထီးရဲ႕ ေမာင့္လျပည့္၀န္းကိုလည္း သတိရမိပါရဲ႕။
ကိုငွက္ရဲ႕ ငါနဲ႕ငါၾကား ဗ်ာမ်ားေနဆဲငါ ကိုလည္း ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ သတိရေနမိေလရဲ႕။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကမၻာေျမ က်န္းမာပါေစဗ်ာ။
စာၾကြင္း။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႔စ္ကို ေရးၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႕ ကားေပၚအတက္ ကားထဲက သီခ်င္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ..... ေမာင့္လျပည့္၀န္း.....
ေမာင့္လျပည့္၀န္း..... ကတစ္လ မွ တစ္ခါ...တစ္ႏွစ္မွ ၁၂ ခါ...အဲဒါကို ေတြ ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ကိုယ္ကိုတိုင္က အားဦးမွ...ေမာင့္လျပည့္၀န္း..... ၾကီး ဘယ္လုိသာသာ ကိုယ္ေတြနဲ ့မဆိုင္သလို ျဖစ္ရရက္ေတြ မ်ားျပီေနာ္...လဝန္းၾကီးရဲ ့ေအးရိပ္ ကို ခံစားရရွိႏိူင္ပါေစ...
ReplyDelete