Saturday, February 18, 2012

စက္မႈတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္


ကၽြန္ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ပထမႏွစ္အေနနဲ႕ ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္ ကို ရထားနဲ႕ထြက္မယ့္အခ်ိန္....
ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႏိုင္ဦးက ဘူတာကို အေျပးအလႊား လာေရာက္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ သံုးဘို႕အတြက္ ဆိုၿပီး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႕ အျပည့္ လာေပးရွာတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့...... မား လို႕ေခၚတဲ့ ေဆးေျခာက္ေတြ....
ကၽြန္ေတာ့မွာ ဘုရားမ်ဳိးစံု တ လုိက္ရတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဘူတာကို အေဖနဲ႕တကြ အေဖ့ရဲ႕ တပည့္အေပါင္းက လိုက္ပို႕ၾကတာကိုး။ သိၾကေတာ္မူတဲ့အတိုင္း အေဖက အဲဒီတုန္းက ေတာင္ငူက ၿမိဳ႕နယ္ရဲတပ္ဖဲြ႕မွဴး။ အေဖမ်ား မိလိုက္လို႕ကေတာ့......... သားလည္း ေရွာင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ထဲ တန္းပို႕မွာ။

အေဖနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး တစ္ခုေျပာစရာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္း ပထမႏွစ္ ေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ Million 5 တို႕ Billion 5 တုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသံုးတတ္ေနၿပီ။ ညေနက်ရင္ မႏၱေလး ဘီယာေလးလည္း စုပ္တတ္ေနၿပီ။ ဘီယာက တစ္ပုလင္းကို ၅၀။ မုန္႔ဘိုးက တစ္ရက္စာလို႕ မရွိဘူး၊ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလိုေတာင္းတာက အမ်ားဆံုးမွ ၅၀ တည္းရယ္။ ဘယ္လိုမွ မွီ၀ဲဘို႕မလြယ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ စခန္းမွဴးသားရယ္၊ ဒုရဲအုပ္တစ္ေယာက္ရဲ႕သားရယ္၊ အရပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ စုၿပီးေတာ့ ဗီဒီယို တစ္ရံုကို ေလလံစဲြတယ္။ တစ္ရက္ကို ၄၀၀ နဲ႕။ အက္ရွင္ကားတို႕ သိုင္းကားတို႕ ကုလားကားတို႕ေတြကို ေန႔လည္ပိုင္းျပၿပီးေတာ့ ညပိုင္းက်ေတာ့ လူႀကီးကားကို ခိုးျပၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေလလံစဲြတာက ၅ ရက္။ ၂ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ အေဖ သတင္းရသြားလို႕ ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႕ ရံုးခန္းထဲ ေခၚေျပာတယ္။ အခုခ်က္ျခင္းရပ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာလည္း ပိုက္ဆံကေပးၿပီးသားဆိုေတာ့ မထူးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ျပတယ္။ ၃ ရက္ေျမာက္ညမွာ အိမ္ကို ညပဲြၿပၿပီးေတာ့ ခိုးျပန္လာေတာ့ အေဖက အိမ္ေရွ႕နားက သူ႕အလုပ္စားပဲြမွာ အလုပ္လုပ္တုန္း။ အေဖက " ေဟ့ေကာင္ မင္း အဲဒီမွာ ရပ္ေန " ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားထစ္အေပၚေလးနားမွာ ရပ္ေနရတာေပါ့။ အေဖက သူ႕အလုပ္ေတြ လက္စသပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ဆီ ေလွ်ာက္လာၿပီး လက္သီးနဲ႕ ထိုးထည့္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေလွကား ၃ ထစ္ကေန ဂၽြမ္းျပန္က်သြားပါေလေရာ။ အိမ္မွ အေမေကာ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကေကာ ဘယ္သူမွာ လာမထူရဲဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ အေဖဆံုးမခဲ့တာ အဲဒီတစ္ခါတည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အီစလန္ေ၀သြားတာ။ ကၽြန္ေတာ့အေဖက အဲဒီလိုမ်ဳိး။

အင္း ခုနက စာကို ဆက္ရရင္....
ကၽြန္ေတာ္ခုနက အထုပ္ကို အေဖ မသိေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သံေသတၱာထဲထည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ရထားႀကီးစီးၿပီး ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနရတာက ဒူးယားေဆာင္၊ အဲဒီအေဆာင္က ကၽြန္ေတာ့အတြက္ မစိမ္းဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့ အကို၀မ္းကဲြတစ္ေယာက္ ဒူးယားသားဆိုေတာ့ ေရာက္ဘူးၿပီးသား။ အဲဒီက ေဟာက်ဳတာ ဆရာ ဦးျမင့္ၾကြယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က ဟိုးတုန္းကတည္းက ခင္မင္ၿပီးသား (ရိုးရိုးသားသား ခင္တာပါ အဲဒီတုန္းကတည္းက)။ ဘာလို႕ ရွင္းျပေနရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ အေမၾကြယ္လို႕ ေက်ာ္ၾကားသူတစ္ေယာက္မို႕ အဲဒီလို ရွင္းျပေနရတာ။ သူ႕ကိုယ္သူ အၿမဲေၾကြးေက်ာ္ေနေလ့ရွိတာက ေတာင္ဘက္လွည္းတန္းကေန ေျမာက္ပိုင္း အင္းစိန္အထိ ပိုင္သတဲ့ အေမ ပါတဲ့။
အဲဒီလိုနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ....
ပထမႏွစ္ အူေၾကာင္က်ား လို႕ေျပာရမယ့္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အတတ္ပညာ အဌာရသ အျပည့္အစံုနဲ႕ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရာက္လာတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခန္းေဖာ္ ျဖစ္မယ့္ ငတိက ျဖဴးမွာတုန္းက အတန္းေဖာ္ ၀ဏၰေက်ာ္.. သူက အေဆာင္ရေပမယ့္ လာမေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ခန္းလို အခန္႔သားေနရတာေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ေယာက္ခန္းဆိုေတာ့ ဖဲရိုက္လည္း ကၽြန္ေတာ့အခန္း။ ေဆးခ်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့ အခန္း။ အရက္ေသာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့ အခန္း။ ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ စည္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အျဖဴေတာ့ လံုး၀ မလုပ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ အျဖဴစဲြၿပီး ဒုကၡေရာက္ခဲ့တဲ့လူေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႕ဘူးခဲ့ေတာ့ အျဖဴကိုေတာ့ လံုး၀ ေရွာင္တယ္။ ေဆးေျခာက္ကိုေတာ့ စေရာက္ေရာက္ျခင္းေလာက္ပဲ သံုးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မသံုးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္နယ္ မဟုတ္ေတာ့ ေၾကာက္တာလည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ပထမႏွစ္မွာ ဆိုးခ်က္ကေတာ့ အဲဒီထက္ ပိုတာေတြ ရွိပါေသးသေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြေတာ့ ဆင္ဆာၿငိေတာ့ ေျပာလို႕မရတဲ့အပိုင္းေတြပါတာေပါ့။
ဖိုးေကးလို႕ေခၚတဲ့ င၀န္နဒီ ေျပာသလိုေတြေပါ့။
ဒူးယားေဆာင္မွာ သတိအရဆံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အေဆာင္မွဴး ဦး၀င္းျမင့္ဗ်။ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သူ႕ရဲ႕ သားသမီး အရင္းလို ဆက္ဆံတာ။ သူ႕မွာ သမီးေလး ၁၀ တန္း အရြယ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒူးယားက အင္မတန္ မဂၤလာ ရွိေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ရက္ အင္းယ်ားအေဆာင္သူုေလးရယ္ကို ဖ်က္ၿပီး ဒူးယားအေဆာင္သူေလးရယ္ လို႕ လုပ္ဆိုေတာ့ ဆရာ ဦး၀င္းျမင့္ခမ်ာ အေဆာင္ေပၚတက္လာၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့သမီးကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါကြာ တဲ့။
ဆရာဦး၀င္းျမင့္လည္း ဆံုးရွာၿပီ။ ဆရာဦးျမင့္ၾကြယ္လည္း ဆံုးရွာပါၿပီ။ ဆရာတို႕တေတြ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာၾကိဳးစားမႈကိုလည္း ေျပာမွ ျဖစ္ဦးမွာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ မအိပ္မေန စာႀကိဳးစားၾကတဲ့ တစ္ခ်ိန္ရွိသဗ်။ အဲဒါကေတာ့ Private Study ေပးတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ တစ္ႏွစ္လံုး အေလေတြ လိုက္ၾကၿပီးမွ စာၾကည့္ခ်ိန္ေပးတဲ့ တစ္ပါတ္ ၁၀ ရက္ေလာက္က်ေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တြန္းၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲေပါ့။ ည ည ဆိုရင္လည္း ဖဲရိုက္သံေတြ တိတ္၊ အရက္ေသာက္ မူးတဲ့ေကာင္လည္း ၿငိမ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဂစ္တာတီးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတာင္ မတီးရဲဘူး အဲဒီအခ်ိန္ဆို။ ေဘးခန္းက ဆရာ ငတိေတြက ပူညံပူညံ လုပ္မွာစိုးလို႔။ ဂစ္တာကိုေတာင္ ပလပ္ကင္ေလးပဲ တီးၿပီး အာသာေျဖရတာ အဲဒီအခ်ိန္ဆို။ ၿပီးေတာ့ လူေတြအကုန္လံုးက စာအုပ္နဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ မခြာတမ္းေပါ့။ အိမ္သာတက္ရင္ေတာင္ စာအုပ္ကေလး ဂ်ဳိင္းၾကားညွပ္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ႀကိဳးစားၾကတာ။

စာၾကြင္း။ သူငယ္ခ်င္းတို႕ မွတ္မိသမွ်ေလးေတြလည္း ေ၀မွ်ၾကပါဦး။ သိပ္လည္း အကုန္မမွတ္မိၾကနဲ႕ေနာ္။
အိမ္က မိန္းမေတြ ဖတ္မိလို႕ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေတြမွာ လက္မွတ္ ထိုးေနရမွာစိုးလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေလးေတြ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတယ္ဗ်။ ေနာက္ တစ္ေခါက္က်ရင္ေတာ့ ကိုစာကေလး တို႔နဲ႕ စာႀကိဳးစားခဲ့တာေလးေတြ ထည့္ေရးပါဦးမယ္။

5 comments:

  1. သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းမ်ားမ်ားေရးပါအန္ကယ္ း)
    ဒါမွသူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသမွာ
    စက္မႈေက်ာင္းသားေတြက.ဒီလိုပါဘဲ
    ဆိုးၾက၊မိုက္ၾကတယ္ဆိုျပီးသတင္းၾကီးတတ္ၾကေပမယ့္
    အခ်ိန္တန္ရင္ဘြဲ႕ရသြားေအာင္ေတာ့ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပါတယ္။
    ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဂုဏ္အင္ေပါ့ း)
    Private Study ကဒီလကုန္ရင္အလည္လာေတာ့မွာမို႔လို႕
    ေၾကာက္ေနရတယ္အန္ကယ္ေရ..း)

    ခင္မင္လွ်က္

    ReplyDelete
  2. သမီးစံေရ...
    ဆက္ေရးဦးမွာပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြက်ေတာ့ ထည့္ေရးသင့္ မေရးသင့္ ခ်ိန္ဆေနရတာနဲ႕ အခ်ိန္ၾကာေနတာ.. အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္လ်က္

    ReplyDelete
  3. ငါ့အေၾကာင္းေတြ ေရးရဲေရးၾကည့္ ။ မေကခိုင္နဲ႔ တုိင္ေျပာမယ္။

    ReplyDelete
  4. ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကလည္း... ငါ့ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ မင္းကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူးကြာ... ငါ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေရးမွာပါ။ ဟဲဟဲ

    ReplyDelete
  5. သက္ဝင္းေရ ေရးမယ့္ေရး အကုန္ေရးေရာေပါ့ ..ဘယ္သူမွမေျပာပါဘူး လတ္ၾကီး ကို အေဆာင္မႉး ဂုတ္ဆြဲျပီး သီခ်င္းဆို ရပ္ခိုင္းတာ သတိရမိတယ္ မင္းတို ့ေတြ အေဆာင္ကထြက္ခ်င္လား ဆိုတာ မေမ့ေသးဘူး ဆရာဦးဝင္းျမင့္ ကို သတိရမိတယ္ ..စာေမးပြဲ က်ေတာ့ အေဆာင္ေနလို ့မရတာ ကို မသိသလိုေနေပးျပီး စာေမးပြဲနီးေတာ့ ဆရာဦးစိုးလြင္ဆီ မသိေအာင္အပ္ေပးသြားတာရယ္ အေဆာင္မွာ လာေနစာက်က္ဖို ့ ေဟာဂ်ဴတာေရွ ့မွာ ဂ်ာမနီ ပညာေတာ္သင္မသြားခင္ လုပ္ေပးသြားတာ မွတ္မိေသးတယ္...ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ...

    ReplyDelete