အံႀကိတ္ ငံု႕ခံ
အားတန္လည္း မာန္ေလွ်ာ့
အသံေတြ တိတ္
ႀကိတ္ ငိုေၾကြးေပါ့
မင္း ေရးခဲ့တဲ့ သမိုင္း
ရိုင္းကာမွ ရိုင္းေတာ့
အႏိႈင္းမဲ့မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။
ပစၥဳပၸန္မွာ
မင္းသာ ခံေပေရာ့
ေနာင္ေတာ့ အနာဂတ္
လာေတာ့ လာမွာေပါ့
ေဟာ့သြမ္းမိခဲ့ မိုက္တစ္ခါအမွား
ခံစားရ တစ္သက္
ငါ ရွက္လွခ်ည္ရဲ႕။
ကိုယ္ခ်င္းစာလို႕လည္း
မနာတတ္ၾကသူေတြအတြက္
ငါ နံရံကိုသာ လက္သီးနဲ႕ထိုး
ဒီအက်င့္ဆိုးနဲ႕
မခ်င့္မရဲသာ ငိုမိ
ငါ သတၱိေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။
ေၾကြအံ ပစ္တဲ့အခ်ိန္
ကိုယ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေပ်ာက္
မိုးေလာက္ ျမင့္မတ္
ေမွ်ာ့္လင့္ခ်က္ တိမ္ေတာင္
ေယာင္မွား အမိုက္
ခိုက္တံ့ခဏ
ေနာင္တ ရျပန္ တစ္ခါေပါ့။
No comments:
Post a Comment